Mijn eerste skydive in Montreal (Canada)

Jaren geleden (5 jaar?), gaf Anh me een bon voor een parachutesprong voor een verjaardag, wat op mijn verlanglijstje staat van dingen om te doen.

In Frankrijk moet je over het algemeen onder de 90 kg zijn om een tandemsprong te doen, dus ik was een beetje over, het was not done.

Sinds we rond de wereld reizen, zijn er verschillende gelegenheden geweest, maar er was altijd wel een excuus (“het zal leuker zijn in zo’n plaats”, “geen tijd”, “het zou beter zijn met een Franstalige voor een eerste sprong”, …).

In Montreal, dankzij K., ontmoette ik H. met wie we de NBA finales volgden. Tijdens onze gesprekken leerde ik dat hij regelmatig parachute sprongen maakte. Toen ik hem vertelde dat ik al een hele tijd een “goeie” op me had zitten wachten, bood hij me aan om met hem te springen. Hij heeft niet het diploma om met iemand in tandem te springen, maar hij zal tegelijk met mij kunnen springen en mij filmen.

Ik zag dit voorstel als een teken dat ik niet moest weigeren. Montreal is zeker niet de mooiste plaats om te parachutespringen, maar het was de gelegenheid: H. kon ons rijden, bespaarde mij de “video” optie die meestal tegen een hoge prijs wordt aangeboden en het was ook geruststellend om vergezeld te zijn van een bekend gezicht op het moment van de sprong uit het vliegtuig 😀

Dus het is besloten en we boeken de sprong. Via internet teken ik enge vrijwaringsclausules waarin staat dat het skydivecentrum niet verantwoordelijk is als ik sterf… Atmosfeer.

In de auto legt H. ons uit dat Anh, als zij dat wil, tegen een kleine vergoeding mee kan in het vliegtuig op de co-pilotenstoel. Het is een leuk idee, ze zal midden in de actie zitten en je krijgt niet elke dag de kans om in de cockpit van een klein vliegtuigje te zitten.

Toen we aankwamen bij het centrum (Parachutisme Adrénaline Saint-Jérôme), hoorden we helaas dat de positie van copiloot zou worden ingenomen door een piloot in opleiding. Het personeel is erg aardig en stelt voor om Anh… om zich uit te rusten alsof ze aan een parachute zou springen en in het vliegtuig zou stappen. Eenmaal boven, kan ze beslissen of ze springt of niet en achteraf betalen als ze beslist heeft

Anh had zo’n voorstel niet verwacht en was er niet echt klaar voor, ze weigerde.

Ik betaal de prijs van de sprong: 300 CAD. Ze leggen me uit dat we opstijgen in… 20 minuten ! Geen tijd om na te denken!

Ik ontmoet mijn partner: Ariel. Ik heb een wetsuit aangetrokken, een harnas en een veiligheidsbril. Omdat ik als buddy spring, heb ik niet echt veel te doen, Ariel geeft me een mini briefing om uit te leggen hoe we uit het vliegtuig komen, hoe ik me moet opstellen, … het duurt nog geen 5 minuten.

En… het is al tijd om op het vliegtuig te stappen! Er zijn een dozijn van ons in het vliegtuig, sommigen van ons doen een doop, zoals ik, anderen zoals H. zijn meer ervaren en springen solo.

Het is de eerste keer dat ik in zo’n klein vliegtuigje zit. Er zijn twee lange banken en je zit schrijlings, met je rug naar de piloten toe. Ik ben de laatste die binnenkomt en ik zal de eerste zijn die springt. Ik weet niet of het goed is of niet, maar ik zal in ieder geval niet te veel tijd hebben om na te denken.

Ik vind mezelf verrassend kalm, ook al begint de druk op te lopen. Het duurt een kwartier voor het vliegtuig 4000 meter bereikt en het is daar behoorlijk koel.

Een geluids- en lichtsignaal geeft aan dat er nog 2 minuten resteren voor de sprong. Het komt eraan, de druk neemt toe, maar ik ben nog niet zo gestresst.

Het rode licht gaat aan, H. opent de deur. Een paar seconden later gaat ook het groene lampje branden. Vanaf dan gaat het heel snel, geen tijd om bang te zijn.

H. stapt uit het vliegtuig en gaat op de buitenste balk van het vliegtuig staan. Het doel is om me te laten passeren om mijn sprong te filmen.

Ik nader het raam, Ariel geeft het duwtje om ons in de leegte te laten vallen en daar gaan we dan voor 50 seconden vrije val aan 200 km/u die ons van 4000 naar 1500 meter hoogte zal doen gaan. Ariel haalt meteen een kleine baldakijn tevoorschijn om ons te helpen stabiliseren, het is systematisch als we in tandem springen.

Eerst zijn er een paar momenten van shock wanneer ik niet echt besef dat ik net uit een vliegtuig ben gesprongen. Ik ben bevangen door de kou, ik weet niet wat de temperatuur is op 4000 meter maar mijn handen zijn bevroren. Het is niet zo erg, want je daalt zo snel dat de temperatuur snel stijgt.

De windgreep is indrukwekkend en echt vergelijkbaar met de vrije val die ik een paar jaar geleden in een windtunnel deed.

Intussen sprong H. op en voegde zich bij ons. Ik heb het gevoel dat hij me iets probeert uit te leggen, daarom zie je me op de video wat vreemde gebaren maken 😀

Het enige nadeel is dat ik snel pijn in mijn oren krijg, vergelijkbaar met de pijn die ik vroeger had bij het duiken (daarom doe ik dat niet meer) en soms bij de landing met een vliegtuig. Deze pijn wordt verklaard door de drukvariaties die ik niet goed ondersteun. De pijn is draaglijk, maar het bederft het plezier een beetje en mijn oren blijven geblokkeerd gedurende lange uren.

Na 50 seconden vrije val, activeerde Ariel de parachute. Ik ben verrast door de zachtheid van de vertraging, ik verwachtte iets veel droger. Ariel legde me uit dat dit grotendeels te wijten was aan de kwaliteit van de verpakking van de parachute.

Blijf een paar minuten om van het landschap te genieten, we hebben echt geluk met het weer want de dag ervoor heeft het de hele dag geregend.

De landing is ook veel soepeler dan ik had verwacht. Ik was een beetje bang dat mijn voeten het eerst zouden raken terwijl we op onze billen moesten landen, maar geen zorgen.

De sprong ging heel goed, een geweldige eerste ervaring die misschien niet de laatste zal zijn.

Het is mogelijk om te slagen voor het PAC programma (Progression Assisted in Free Fall). Zodra dit programma is voltooid, is het mogelijk om sprongen te maken voor ongeveer 50 euro (zitplaats in het vliegtuig en materiaalhuur).

Het idee om over de hele wereld te kunnen parachutespringen als ik de kans krijg, is heel aantrekkelijk. Mijn enige tegenzin betreft de pijn in mijn oren… We zullen zien 🙂

Nogmaals dank aan H. voor deze geweldige ontdekking en de video 😀