Terugblik op onze 6 maanden als Digitale Nomaden

Ohlala, de tijd vliegt! We reizen en werken nu al 6 maanden tegelijkertijd. Ik vind dat de tijd veel sneller gaat als je werkt (zelfs parttime) dan wanneer je 100% werkloos bent (zoals tijdens de wereldtournee)

In 6 maanden hebben we onze koffers in 6 landen gezet, dat wil zeggen 1 maand/land. Het was te snel!

Ik denk dat anderhalvemaand per stad en per land, op zijn minst, veel redelijker zal zijn. En toen beseften we al snel dat we niet meer van grote steden houden (Boekarest, bijvoorbeeld, maakte ons af) => in de toekomst zullen we de voorkeur geven aan kleine en leuke steden en hoofdsteden indien mogelijk vermijden. Sevilla voldoet aan deze criteria: wij zijn er momenteel, en anderhalve maand om de stad en haar omgeving te bezoeken is een grote luxe

In 6 maanden waren er ups en downs, goede en slechte beslissingen. We hebben wat “test & learn” gedaan om ons aan te passen aan ons nieuwe leven (coworking of niet, hoe te onderhandelen over airbnb huur, hoe alles op afstand te beheren…). Wij konden werken aan intellectueel stimulerende projecten, uit het SEO/SEA-kader stappen en nog efficiënter worden

Deze manier van leven bevalt ons zeer en wij kunnen niet wachten om in Azië te zijn en te zien of deze manier van leven nog steeds verenigbaar is wanneer wij 5 uur tijdsverschil met onze klanten toevoegen

Onlangs, na een bezuiniging, heeft mijn grootste klant mijn werktijd verminderd. Niets om je zorgen over te maken

Maar het maakte wel wat slechte reflexen in me wakker. Gestresseerd leven/”we gaan allemaal dood” modus gereactiveerd: (1) ahlala ik had mijn inkomen meer moeten diversifiëren (2) ohlala ik had dat grote contract in augustus niet moeten afslaan (wat me totaal niet motiveerde)

Zo ontdekte ik mijn grootste angst: VOEL VOOR DE TOEKOMST! Deze angst weerhield me er jarenlang van om in het moment te leven. Deze angst waarvan ik dacht dat ik er voor altijd vanaf was aan het einde van de wereldtournee. Het is terug! En het is zo verraderlijk dat ik het niet meteen kon identificeren, ik voelde me gewoon slecht in Parijs, denkend dat het de omgevingsstress was

En het feit dat ik weer vertrok, een nieuwe stad ontdekte, gaf me tijd om na te denken. Ik begreep het: ik stond onder stress omdat ik bang was voor de toekomst. Ik besefte dat mijn verlangen om mijn inkomen te diversifiëren gewoon voortkwam uit de “beste praktijken” die aan ondernemers werden gegeven, mijn angst voor de toekomst en mijn schuldgevoel omdat ik zo weinig werkte. Mijn vroegere baas vertelde me altijd dat zijn bedrijf er niet goed voorstond, met een omzet die totaal afhankelijk was van één klant

Maar als je erover nadenkt, hoef je echt niet bang te zijn. In tegenstelling tot mijn vorige baas, heb ik geen werknemers, en ik wil toch niet voltijds werken. Omdat we maar 570€/maand nodig hebben om ergens in de wereld goed te leven

Ja, volgens nomadlist.com, zijn er genoeg steden waar de maandelijkse huur slechts 50€ bedraagt. Maar laten we aannemen dat we nog steeds warm water en privé-toiletten willen – in een land dat niet in oorlog is hihihi. Laten we gaan voor 200€/maand, internet inbegrepen – dat is een maandelijkse huur in een kleine stad in Azië voor een lange tijd (1 jaar of meer). Voeg daarbij het eten (250€/maand voor twee, of 8,3€ per dag – heel redelijk als we zelf koken), de ziektekostenverzekering (80€/maand), vervoer en vrije tijd (40€/maand). Voeg daarbij de vennootschapsbelasting, de inkomstenbelasting, de postverzending, de honoraria van de boekhouder, enz. => dat maakt een minimum omzet van 1140€/maand om al onze uitgaven te dekken

En als ik te wanhopig ben, kan ik altijd nog gratis kraken in het appartement van mijn ouders in Hanoi, waardoor de minimumomzet daalt tot 740€/maand

Met ons tweeën moet het toch lukken! Anders kunnen we beter van baan veranderen