Australie,  Carnets de voyage,  Océanie,  Storytime,  TDM

[verhaaltijd] Mijn uitwisselingssemester in Sydney (Australië) : Tussen verwachting en werkelijkheid (1/2)

Deze maand kunt u de oude reizen van voor de wereldtournee zien.
Vandaag ga ik jullie vertellen over mijn verblijf in Australië in 2009 als uitwisselingsstudent.
Deel 1: Tussen verwachting en werkelijkheid
Deel 2: Maar het was niet allemaal slecht: mijn reisverslag in Australië

Deel 1: Tussen verwachting en werkelijkheid

In die tijd ontwikkelde ik een passie voor Australië. Ik schreef me in voor de cursus “Australische film” aan mijn business school, de cursus bestond uit het kijken naar cult Australische films elke maandagmiddag en het dromen van een uitwisseling naar Sydney.
Een jaar later, na een tussenjaar in Noorwegen, was ik op de top van mijn kunnen: ik had net een stage afgerond bij de op één na beste werkgever in Noorwegen, waarvan de aanwervingsprocedure heel moeilijk was, en aan het eind kon ik 10.000€ sparen. Ik was geslaagd voor alle Toefl ibt- en Toeic-tests en ik had net een van de twee gratis plaatsen gekregen aan de University of Technology in Sydney, waardoor ik vrijgesteld was van AU$10.000 aan collegegeld en 50% korting kreeg op alle openbare diensten in de staat New South West. Ik kan je net zo goed vertellen dat dit de graal is voor elke buitenlandse student in Australië.
Met het grootste optimisme kwam ik in juli 2009 in Sydney aan, vastbesloten om een baan te vinden en me voor altijd te vestigen.

Maar alles was niet goed

Omdat het mijn laatste semester was, werd ik geplaatst op het post-graduaat niveau. De meeste studenten hadden al een baan en financierden hun studie met hun baan of met hun spaargeld (ik zal hier later nog wat meer over vertellen). Elk semester kost $10.000. De lessen werden gehouden na 19.00 uur. De hele dag had ik vrije tijd om te gaan sightseeing of koken. Ik had maar 4 vakken (te kiezen uit 8) maar ik moest elke dag naar de les.
De studenten die al aan het werk waren, zaten op een ongelooflijk niveau. De presentaties die zij gaven waren op bedrijfsniveau en niet op academisch niveau. Het was erg moeilijk voor mij om erbij te horen, omdat ik niet alleen niet tot de “werkende studenten” behoorde, maar ook nog eens Aziatisch ben. Mijn pogingen om te integreren in de Australische groepen waren een enorme mislukking, alleen de Aziatische groepen en de internationale studenten accepteerden mij. Het is een schande, vooral omdat we groepsopdrachten hebben voor alle vakken.
Ik had nog nooit met racisme te maken gehad, maar hier voelde ik het elke dag, elke seconde. Toen ik een keer met een Franse (en blanke) uitwisselingsstudent zoals ik zat, kwamen verschillende studenten naar ons toe en maakten een natuurlijk praatje met ons. Terwijl wanneer ik met Aziatische of Indische vrienden was, iedereen ons negeerde. Ik herinner mij dat toen ik deelnam aan een spel dat georganiseerd was door de gemeenteraad van Sydney, verschillende blanken voorbijliepen en enkele Aziaten zagen, zij op minachtende wijze zeiden: “het is een spel voor Aziaten”.
Op TV, waren het allemaal blanken. Samen met immigranten staan Aboriginals aan de onderkant van de samenleving. De inheemse gebieden worden als de ergste beschouwd. Op straat worden ze gemeden…

Het Angelsaksische systeem

Deze paragraaf dient enkel om u enkele inzichten te geven uit mijn studies in Australië, als een verfrissende terzijde in het midden van deze lange tekst van negativiteit 😀
Het Angelsaksische model verschilt van het Franse Licence – Master – Doctorat model. In Frankrijk studeren studenten uiteraard verder voor een mastergraad (gelijk aan Bac+5), een van de vele vereisten om leidinggevende te worden (althans in mijn bedrijfstak). Alleen het doctoraat markeert een scheiding tussen degenen die hoger onderwijs volgen en degenen die “echt graag studeren”.
Terwijl in Australië studenten na 4 jaar studeren afstuderen en op zoek gaan naar hun eerste baan. Alle andere graduaatsstudies (Master’s Degree, PhD) zijn postgraduaatsstudies. Alleen degenen die belangstelling hebben voor onderwijs op hoog niveau, leidinggevende functies of onderzoek zetten hun studie na dit 4e jaar voort. En over het algemeen doen Australiërs dat na een paar jaar werken om de middelen te hebben om hun dure studies te financieren. Terwijl buitenlandse studenten liever eerst hun Master’s Degree afmaken, om later te werken.
Dus mijn 5e jaar van de universiteit (wat overeenkomt met het 3e jaar van de business school) = 1e jaar van de postgraduate.
Het Angelsaksische systeem bevordert ook persoonlijk onderzoek, vandaar de talrijke dossiers die alleen of in groep moeten worden ingeleverd. Er zijn colleges in de collegezaal, maar ook tutorials die worden gegeven door de assistenten van de professoren (die soms in de particuliere sector werken). Maar dit is zeer weinig in vergelijking met het aantal cursussen dat in een Franse business school wordt gegeven.
Als studenten hebben we allemaal toegang tot een studie-/thesisbasis (meestal Engelstalig) om al het onderzoek te doen dat we willen. De bibliotheek is ook indrukwekkend en als we willen, is het mogelijk om boeken van andere partneruniversiteiten mee te nemen. We kunnen tot 10 boeken per keer lenen (en gezien de prijs van deze boeken is dat een zeer goede zaak). De verplichte boeken worden door de professoren aan de bibliotheek doorgegeven, dus er is er altijd wel een beschikbaar in de bibliotheek die we niet kunnen lenen.
De bestrijding van plagiaat is belangrijk en er bestaan veel middelen omplagiaat te voorkomen. Alle ingediende bestanden moeten worden geüpload naar een online platform. Dit systeem scant het bestand, vergelijkt de inhoud met artikelen, websites, Google, eerder ingediende bestanden… Het markeert dan passages die op deze bronnen lijken om aan het eind een “plagiaatscore” te geven. Als de score een bepaald percentage overschrijdt, moet het bestand worden herschreven.
Natuurlijk hebben we het recht om passages uit een boek of een studie te citeren. Maar in dit geval moeten we het Oxfordreferentiesysteem gebruiken, dat gestandaardiseerd en zeer strikt is. Ik parafraseer bijvoorbeeld het algemene idee van een boek en aan het eind van de zin citeer ik de bron door te schrijven (Ratnagar, 2004). Aan het eind van het dossier komt een lijst van alle geraadpleegde bronnen en schrijf ik Ratnagar, S., Trading Encounters: From the Euphrates to the Indus in the Bronze Age, New Delhi, Oxford University Press, 2004.
Het idee is niet om alle leerlingen te dwingen om elke 5 seconden met nieuwe ideeën te komen, maar om het werk van anderen te erkennen, hun redenering te beargumenteren (met bewijzen en studies) en ook de leraren te laten zien welk persoonlijk onderzoek zij hebben gedaan.

Mijn huis

In het begin vond mijn moeder een kamer in het huis van een kennis. Deze dame was ook gastvrouw voor twee Vietnamese studenten. Een van hen werkte heel hard, om een beurs te krijgen om haar studie te financieren. Om kans te maken op een studiebeurs moest zij de hoge onderscheiding behalen, dat wil zeggen een gemiddelde tussen 3,5 en 4 op 4! Het appartement was klein en de enige plaats waar ze kon zitten was aan het voeteneind van het bed. Zij bracht daar de hele dag door, terwijl ik TV keek en door mijn hoofdstukken bladerde en alleen de samenvatting las. Haar hoofdvak was boekhouden, dus was het logisch dat ze daar veel tijd doorbracht. Mijn hoofdvak was marketing en communicatie, goed luisteren in de klas was genoeg.
Ik heb zoveel gegeven tijdens mijn tussenjaar in Noorwegen en aangezien het mijn laatste semester was, was mijn doel om 2 op 4 te halen om mijn semester te halen en af te studeren.
Ik kan u net zo goed vertellen dat mijn “ik hoef niet zo hard te werken”-houding ergernis opriep bij deze familie die een beursstudent zag aankomen, die als een gek geld uitgaf en die liever in het Sydney Opera House rondhing dan naar de bibliotheek ging.
Dit appartement lag in een nogal slechte buurt (voor Australische begrippen). Aangezien mijn lessen laat eindigden, moest ik ofwel wachten op de schoolbus om de leerlingen af te zetten op de nabijgelegen campus, ofwel een taxi nemen. Met 6-7$ per dag voor een taxi en een overeenkomst die niet de beste was met de familie die me onderdak bood, besloten ze een ander appartement voor me te zoeken.
Toen besefte ik hoe moeilijk het voor immigranten en studenten was om in deze prachtige stad te overleven. Als “studiebeursstudent” (ik betaalde geen collegegeld), mocht ik niet op de campus komen. Mijn zoekacties op de advertentiesites leidden alleen maar naar zonnige kamers. Ik besloot er een te bezoeken. De verschrikking! Ik kreeg een glazen balkon te zien zonder gordijnen of zo. Er was alleen een matras, het hele gebouw aan de overkant kon me zien slapen. Voor $120 per week! Anders had ik de andere optie: een van de drie bedden nemen in een kleine kamer voor 160$. Ik kan je net zo goed vertellen dat ik zo snel als ik kon ben weggerend.
Ik krijg nog een afspraak met Sleeping with the enemy die privékamers aanbiedt voor 185$ per week of een kamer om te delen met een ander meisje voor 145$ per week. Maar de prijs is nog steeds te hoog voor mij.
Uiteindelijk koos ik voor een kamergenoot in een ander appartement. De man gaf me een hoekje (2m²) in de woonkamer, verborgen achter een kleerkast voor $130 per week. Geen deur. Ik had recht op 2 ramen en theoretisch kon niemand me zien omdat de grote kleerkast mijn bed verborg. De betaling werd elke week per bankoverschrijving gedaan. Ik moest een borgsom betalen die overeenkwam met 4 weken huur.
De huur werd per week opgesomd omdat het loon blijkbaar elke vrijdag werd betaald.
Het samenwonen ging goed met twee andere stellen, die elk een eigen kamer hadden (250$AU/week). Het Braziliaanse koppel waar ik veel mee praatte was daar op een studentenvisum. De cursussen Engels waren echter te duur, zodat zij gedwongen waren te trouwen, zodat slechts één persoon zich voor de cursussen kon inschrijven en de andere een echtgenotenvisum kon krijgen om in een cafetaria in de buitenwijken van Sydney te werken. Het huwelijk was snel beslist, ze trouwden met elkaar, zonder vrienden of familie. Later zou ik vernemen dat het koppel zou scheiden toen ze naar Brazilië terugkeerden.

Niet in staat om een baan te vinden

Profiterend van mijn lange vrije dagen, solliciteerde ik overal. Toen sloeg de realiteit me in het gezicht. Duizenden immigranten hebben dezelfde wens als ik. Wij zijn niet meer in Frankrijk, waar talenkennis integratie bemoeilijkt. Hier spreekt iedereen goed Engels, zelfs perfect Engels (Amerikanen, Canadezen, Engelsen). Ondanks mijn bijna tweetalig Engels, ben ik de zoveelste immigrant wiens gebrek aan permanente verblijfsstatus betekent dat ik nergens kan solliciteren. In de meeste advertenties wordt er namelijk op gewezen dat het nutteloos is een aanvraag in te dienen zonder de verblijfskaart en dat een kopie van deze beroemde kaart bij de aanvraag moet worden gevoegd.
Ik nam contact op met een Australische vrouw die op uitwisseling was in Parijs op mijn school om hulp te vragen. Zij bevestigde hoe moeilijk het was om een baan te vinden, zelfs voor haar. Het salaris van jonge afgestudeerden bedroeg 35000€ in Frankrijk, in die tijd was dat ook 35000$AU in Australië, maar in Australische dollars en met hogere kosten van levensonderhoud dan in Parijs.
Toen ik de vereisten voor een verblijfskaart doornam, ontdekte ik een soort puntensysteem. Je moest 120 punten hebben om te kunnen solliciteren. De beroepen die de meeste punten opleverden waren koken en geneeskunde. Zelfs als ik met een Australiër zou trouwen, zou ik niet genoeg punten hebben.
Ik heb in Australië veel Fransen ontmoet die een werkvakantievisum hadden, en die allemaal kwamen met het idee om een baan te vinden, al was het maar een kleintje. Maar er waren geen banen! Je moest heel goed Engels spreken, of wachten op het oogstseizoen en een hongerloon krijgen. Tijdens mijn reis naar Melbourne ontmoette ik veel Engelstaligen die al 3 maanden in de jeugdherberg verbleven, op zoek naar een baan. Ze waren perfect Engelssprekend, d.w.z. Canadees of Amerikaans. Iemand liet hen dromen van een beter leven hier, maar in werkelijkheid waren er geen banen, zelfs niet als kelner of schoonmaker. Zelfs als iemand een baan kreeg tijdens het werkvakantievisum, was het daarna bijna onmogelijk om een werkvergunning te krijgen. Je had de sponsoring van de werkgever nodig, die het heel snel zou opgeven omdat hij geen moeite zou hebben om een vervanger te vinden. De enige banen die deze logica niet volgden, waren boekhouden, koken of ingenieurswetenschappen op hoog niveau.
Het is duidelijk dat ik, omdat ik erg jong was, het allemaal persoonlijk opvatte, me minder dan niets voelde en machteloos. Ik heb uren en uren geschreven, mijn CV herschreven, brieven herschreven… Mijn visum was bijna verlopen en ik was voor geen enkel gesprek uitgenodigd. Ik wist niet wat ik ging doen, wat ik ging doen… en elke dag werd mijn droom om naar Australië te verhuizen meer en meer onbereikbaar.
Aan het eind van mijn semester, met mijn gemiddelde van 74/100 (naar beneden afgerond tot 2,5/4 volgens hun GPA-systeem), was ik best tevreden met mezelf. Ik leerde veel dingen, waaronder de beginselen van de reclame, waarvan ik 4 jaar later mijn beroep zou maken. Het meisje bij de Vietnamese dame keek duidelijk op me neer, zij die 3,5 op 4 had. Ik weet niet of ze eindelijk de studiebeurs heeft gekregen die ze wilde.
Na deze 4 maanden in Australië, begreep ik eindelijk de harde realiteit, de echte concurrentie, de plaats van de immigranten. Ik heb me in Frankrijk nooit gediscrimineerd gevoeld, omdat ik altijd de “koninklijke weg” heb gevolgd (prépas, business school) en perfect geïntegreerd was. Ik realiseerde me dat het gras elders niet altijd groener was. Daarom ben ik na enkele jaren nog steeds sterk gehecht aan Frankrijk, dat door de Fransen elke dag wordt bekritiseerd, maar dat een van de landen is die de meeste kansen aan immigranten geeft. Na 13 jaar kreeg ik zelfs de Franse nationaliteit. Tijdens de ceremonie kon ik mijn tranen niet bedwingen toen ik La Marseillaise zong.
Voor mijn eerste wereldreis heb ik Australië met opzet van mijn lijst gelaten, omdat ik me niet op mijn gemak voelde met het racisme waarmee ik te maken kreeg. Maar op een dag kom ik terug, niet als immigrant maar als nomade.
Ik wilde dit artikel maken om diegenen te waarschuwen die Australië zien als een bron van inkomsten voor hun wereldreis. Toegegeven, ik ging erheen in de slechtste tijd (2009, wereldwijde financiële crisis en zo) en ik was een jonge afgestudeerde, dus ik had waarschijnlijk minder kans om een baan te vinden. Maar ik vond het racisme niet zo leuk.
Ik weet dat velen willen profiteren van hun werkvakantievisum in Australië, maar besef dat je niet alleen bent, je concurreert met moedertaalsprekers van het Engels, en dat je altijd een plan B moet hebben.

Opmerking: Objectief gezien denk ik dat ik een baan in Australië had kunnen vinden door meer door te zetten (een extra semester blijven in afwachting van een stage, daarna een vaste baan). Het is helemaal mijn schuld dat ik mijn droom niet kon verwezenlijken. Maar ik denk ook dat die droom niet zo belangrijk voor me was, anders had ik veel meer gevochten. En als je ziet wat ik nu doe, eerlijk gezegd, kan ik niet klagen.

Ondanks de moeilijke omstandigheden in Australië heb ik een van de beste tijden van mijn leven gehad (zie mijn reisdagboek). Ik heb een groot deel van mijn zuurverdiende spaargeld uitgegeven tijdens mijn stage in Noorwegen (waarover ik je in een ander artikel zal vertellen), maar zonder enige spijt. Uit deze ervaring heb ik op zijn minst 3 positieve punten gehaald:

  1. Ik heb al heel vroeg geleerd, door mijn ervaringen in Australië of Noorwegen te vergelijken, wat een prachtig land Frankrijk was. En daardoor kon ik jarenlang de dingen relativeren, ook al waren er heel moeilijke tijden, waarin ik niet per se het einde van de tunnel kon zien.
  2. Hoewel ik na mijn tussenjaar in Noorwegen al bijna tweetalig was in het Engels, werden de 4 maanden in Australië op mijn cv door veel recruiters beschouwd als een “bewijs” van mijn Engels niveau. Ik kreeg toen een stage en verschillende vaste banen dankzij mijn Engels, en dus dankzij die 4 maanden in Australië.
  3. Het was een van mijn weinige mislukkingen en hoewel ik het aanvankelijk als een klap in mijn gezicht opvatte, begreep ik jaren later dat zo’n grote mislukking vroeg of laat onvermijdelijk was, en dat het een kans was om zo vroeg in mijn carrière een mislukking te beleven, zodat ik kon leren die te verwerken en er sterker uit tevoorschijn te komen.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *