[verhaal tijd] Hoe ik werd opgelicht in de souk van Tunis (Tunesië) ?

Het was in maart 2015, iets meer dan een jaar voordat we vertrokken op onze rond-de-wereldreis, ik was nog lang niet de ervaren reiziger die ik sindsdien ben geworden. Voor de eerste keer zette ik voet in de Maghreb en ik stond op het punt (zoals zovele toeristen) het slachtoffer te worden van een kleine zwendel, meer ergerlijk dan echt schadelijk.
Herinneringen…
Het overkwam me niet vaak, maar ik reisde voor mijn werk. Ik was uitgenodigd om te spreken op een conferentie in Tunis op mijn werkterrein. Ik was erg opgewonden: het was de eerste keer dat ik voet zou zetten in Afrika, in een land dat weerklank vindt in mijn familiegeschiedenis. Als tiener emigreerde mijn betovergrootvader uit Malta om zijn geluk in Tunesië te beproeven.
Ik zal 4 dagen ter plaatse blijven: aankomst op vrijdagmiddag en vertrek op maandagmiddag.
Op vrijdag werd ik opgevangen door de organisatie, ik zou verblijven op de plaats van de conferentie (Hotel Majestic, een vrij high end 4-sterren etablissement). S Avonds vragen de sprekers (ik ken de meesten) de organisator om ons een restaurant voor het diner aan te wijzen. Hij weigerde, hij was doodsbang dat we allemaal ziek zouden worden de dag voor de conferentie 😀 Dus gingen we naar een meer exclusief restaurant voor het diner 🙂

Zaterdag staat in het teken van de conferentie.
Op zondag zorgt de organisatie er ook voor dat we de stad bezoeken, we krijgen de gelegenheid om een sessie te maken in een zeer lokale hammam, geweldige herinnering!
Sommigen komen op zondagavond terug, anderen op maandagochtend. Zelf had ik een dag uitgesteld om wat later terug te komen en wat meer tijd ter plaatse te kunnen doorbrengen.
Ik vertrek dus maandagmorgen uit het hotel met een grote halve dag om alleen rond te lopen, zonder een precies programma.
Ik besluit dus de traditionele souk te gaan bezoeken en ontmoet geheel toevallig een van de receptionistes van het hotel. Hij herkent me en vraagt me of ik op het terras van de winkel X ben geweest om van het panorama te genieten. Ik zeg hem nee, ik weet het niet, en vraag hem de weg.
Dit is waar de val zal beginnen te sluiten 😀
Hij biedt aan me te volgen, aangezien hij geen complete vreemdeling is, voel ik me vrij zeker.
We lopen een eindje en komen voor een tapijtenwinkel die inderdaad een panoramisch uitzicht op de stad biedt. Ik bedank de receptioniste die me zegt dat hij op me wacht. Auw… Ik zie de klap aankomen maar weet niet hoe te reageren.
De verkoper verwelkomt me hartelijk en stelt voor dat ik naar boven ga om van het uitzicht te genieten, wat inderdaad erg mooi is.

Ik ga terug naar de winkel waar ik uiteraard word opgewacht door de verkoper die mij zijn prachtige tapijten probeert te verkopen. Zelfs als de verkopers heel goed zijn, is de kans klein dat ik met een tapijt wegga, ik heb er niets aan en ik heb geen plaats in mijn tas. Ik vertrek nog steeds met een sjaal als cadeau voor Anh.
Ik ga naar buiten en de receptionist wacht me op en stelt me voor thee te komen drinken in de winkel van zijn broer (of zijn neef weet ik niet, in ieder geval zijn ze allemaal ofwel neef ofwel broer :D). Ik voel een hinderlaag aankomen en weiger beleefd. Maar hij dringt aan en ik kan niet weg.
Wat geweldig is, is dat dit alles op een zeer vriendelijke manier gebeurt, zonder enige druk. Het is alleen de psychologische lente die inwerkt: de receptionist was vriendelijk tegen mij, hij wees mij een plaats aan, wachtte een goed kwartier op mij, en biedt mij nu thee aan. Ik zou erg onbeleefd zijn om de uitnodiging te weigeren.
Dus hier zijn we in de winkel van zijn broer, zittend in een leunstoel, een glas muntthee in onze handen. En de broeder in kwestie begint me de parfumextracten te tonen die gebruikt kunnen worden om een parfum op maat te maken. Ik ben hier ook niet de juiste klant, ik draag nooit parfum, dus er is geen kans dat ik er een koop. Ik weet dat ik er geen zou kopen, maar ik vraag me af hoe ik hier uit moet komen 😀
Toen herinnerde ik me dat Anh me had gevraagd om wat zwarte zeep te kopen. Gelukkig hebben ze er! Dus ik zou vertrekken met de zeep en 2 of 3 andere rotzooi. Ik weet niet meer precies hoeveel ik betaald heb, het equivalent van 15 of 20 € misschien. In ieder geval een exorbitante prijs voor producten die van zeer slechte kwaliteit bleken te zijn.
Wat is de les die we uit dit alles kunnen trekken? Ik ben niet zeker.
Ik ga natuurlijk geen generalisatie maken van deze kleine ervaring. Het lijkt echter een vrij “typische” ervaring te zijn die veel toeristen tegenkomen.
Na ons verblijf in Turkije gaan wij naar Egypte en vervolgens naar Marokko, waar wij de regio voor langere tijd zullen kunnen ervaren.
Helaas, wij zullen op onze hoede zijn, ik zal uitgaan van het principe dat geen enkele dienst belangeloos wordt voorgesteld (wij zijn niet meer in Birma) en ik zal systematisch weigeren iemand te volgen die voorstelt mij een plaats te laten ontdekken. Het is jammer, maar zo is het nu eenmaal.