Dag 12 in Egypte : Bezoek aan Islamitisch Cairo

Vandaag is onze laatste dag in Egypte. Goede dingen gaan snel voorbij, te snel

Herinnering: als u dat nog niet hebt gedaan, lees dan eerst onze vorige reisverslagen in Egypte: #1, #2, #3, #4, #5, #6, #7, #8 , #9, #10 en 11

We kijken nog een laatste keer naar de Sfinx terwijl we ontbijten op het terras van het hotel. We zullen deze plek erg missen, ondanks de chaos, het lawaai, de vervuiling..

Het programma van vandaag is heel eenvoudig: ronddwalen in Islamitisch Cairo. Al onze koffers blijven in de auto bij de chauffeur en JB loopt gewoon rond met onze kostbaarste bezittingen in een rugzak (computers, paspoorten…)

Ik geef toe dat een bezoek aan het centrum van Cairo me matig interesseert. Maar het vliegtuig vertrekt pas om 18.55 uur. Ik ben nog steeds benieuwd hoe het eruit ziet, vooral omdat het gisteren Mohammed’s dag was. Vandaag is een feestdag en iedereen zal naar de moskee komen (de feestdag kan voor of na de geboortedag van de profeet zijn)

We worden afgezet voor een grote poort genaamd Bab al-Futuh. Bab al-Futuh is een van de drie overgebleven poorten in de muren van de oude stad Caïro, Egypte. Het werd voltooid in 1087 en is naar het noorden gericht. Het is gelegen aan het noordelijke einde van Muizz Street

Zoals altijd is er een controlepost (die erin bestaat te vragen hoeveel toeristen er zijn, in welk hotel ze slapen). Maar daar gaat het niet over. De gids moet hem een fooi geven. Hij zal ons later uitleggen dat we het toestemmingsdocument (?) niet hebben dat het toerprogramma vandaag verklaart. Aangezien de gids niet erg goed Frans spreekt, zijn we er niet zeker van dat we hem goed verstaan, dat lijkt ons verbazingwekkend temeer daar we toeristen kruisen die geen gids lijken te hebben

Wij weten dat er een vergunningsdocument is als wij met de auto van de ene stad naar de andere reizen. Maar hier komen we te voet, uit Gizeh, vlak naast de deur. Ik snap het nog steeds niet

Masjid Al Hakim

We gaan een eerste moskee binnen Masjid Al Hakim die helaas in aanbouw is, we zullen alleen de binnenplaats zien. Het lijdt onder de vergelijking met die we in Istanbul zagen. Maar we kunnen Constantinopel toch niet vergelijken met Caïro. In elk geval leggen de moskeeën hier de nadruk op de binnenplaatsen, terwijl die in Istanbul geld steken in de koepels binnenin

We lopen door een heel mooie straat (de straat heet Al Moez Ldin Allah Al Fatmi als u geïnteresseerd bent). Langs deze hele straat staan moskeeën, een oude hammam, musea. Het is als een open en levend museum

Nog een kleine moskee(al-Aqmar Moskee). De mensen bidden de hele tijd, ook al is het niet de tijd van het gebed. Natuurlijk moet ik mezelf sluieren door een sjaal om mijn hoofd te doen. Iedereen moet zijn schoenen uittrekken. De bewaker vraagt alleen om fooien van buitenlanders. We hebben hem 5 pond gegeven. Zaken zijn zaken, zelfs in plaatsen van aanbidding

Kijk, we gaan u niet meer informatie geven dan dat, want onze gids was niet erg nuttig voor ons, behalve dat hij met ons meeliep. Als hij spreekt, begrijpen wij het ook niet zo goed. Maar we zijn er goed, rustig lopend. Ik zag de blikken op ons gericht, maar het maakte me niet zo gespannen als in Daraw, ik weet niet waarom. Ondanks de chaos lijkt iedereen welwillend, zen en glimlachend

We bezoeken een grote moskee net rond gebedstijd. Wij haasten ons om rond te gaan en onmiddellijk te vertrekken omdat wij het gevoel hebben dat wij niet welkom zijn tijdens het gebed. Het is in ieder geval een heel vredige en mooie plek. Het geeft je zin om op de schone en frisse grond op de binnenplaats te zitten

Terug in de kleine straatjes nu. We gaan naar de souk, maar omdat we niets willen kopen, kijken we naar de anderen

We eindigen voor de Al Hussein Moskee. Het wordt beschouwd als een van de heiligste islamitische plaatsen in Egypte. En omdat het een feestdag is na de geboortedag van de profeet, schijnt de hele stad hier bijeen te komen. Onze gids is nog jong en hij beseft een basis veiligheidsregel niet: verlies de toeristen niet uit het oog. Hij brengt ons naar de ingang achter de moskee en dat is het, we zien hem niet meer

Ondanks de chaos en de drukte om ons heen, voel ik me eerlijk gezegd niet onderdrukt of ongerust. Ik vond het een leuke ervaring. We gaan de moskee niet in. Het is nog steeds hun feestje, we zijn geen nieuwsgierige toeristen. Maar zoveel mensen op dit plein, dat maakte me blij. Het is een authentieke en aangename ervaring

Daarna hebben we geluncht in Naguib Malfouz, een restaurant dat door de Routard was aanbevolen. Iedereen brengt tijd door in het café, maar omdat we gewaarschuwd waren door onze vorige gids (op de boot), vroegen we om in het restaurant te mogen zijn en niet in het café. Om de beroemde gevulde duif te proeven die we zo lekker vinden. JB maakt van de gelegenheid gebruik om het Om Ali dessert te eten dat hij miste toen hij ziek was op de boot. We zijn zeer te spreken over de kwaliteit van het eten. We betaalden 560 pond voor twee drankjes inbegrepen. Het is duur voor Egypte, maar het is het waard

Rond dit restaurant is de souk voor toeristen. Het is mooier en instagrammable, maar het zijn niet dezelfde producten (te veel souvenirs hier)

Daarop vragen we, erg moe, om op het vliegveld afgezet te worden terwijl we nog een uur voor de boeg hebben

Kijk naar de rode minibusjes, het is de lokale bus. De bestemming is in het Arabisch geschreven en de mensen stappen in en uit zoals bij een openbare bus. Geld wordt van de ene hand naar de andere doorgegeven aan de chauffeur. Ik heb verschillende lokale bussen gezien, waar ook vrouwen instappen , maar vaak worden ze begeleid

Over vrouwen gesproken, ze zijn allemaal gesluierd in Caïro, zelfs de kinderen. De kleding is minder traditioneel en nog strakker dan in de kleine Egyptische steden, maar discretie blijft het parool. Voorlopig zie ik alleen maar niet-gesluierde toeristen. Ze worden niet zijdelings bekeken, integendeel

Mensen zeggen hallo tegen toeristen en bedanken hen voor hun komst naar Egypte. De verwelkomingen stromen binnen, de glimlachen ook. Eerlijk gezegd, zoals ik al zei, ik voel me goed. Als ik alleen was geweest, zou het dan hetzelfde zijn geweest? Ik weet het niet

Dit is het einde van onze reis naar Egypte. Bedankt dat u ons volgt. Ik zal de artikelen met kernachtige details en advies later aanvullen. Aangezien ik ze “in het heetst van de strijd” schrijf, is het mogelijk dat ik sommige details vergeet. Om alle artikelen over Egypte te lezen en te herlezen, klik hier

Om meer te weten over ons globale budget voor deze 12 prachtige dagen, klik hier

Samenvattend, je moet echt naar Egypte komen. Als je het hebt over naar Egypte gaan, rijst al snel de vraag over veiligheid. Natuurlijk bestaat er niet zoiets als nul risico, zoals we de afgelopen jaren in Frankrijk helaas hebben geleerd, maar we hebben ons nooit onveilig gevoeld en de toeristische plaatsen zijn zeer goed bewaakt

Er is iets magisch aan Egypte, iets onverklaarbaars. Je zult het wel zien als je daar bent. Kom hier, ze hebben je nodig!