Bezoek aan het Colombiaans Amazonegebied Carnet 1/4 : Leticia (Colombia) & Tabatinga (Brazilië)

Dit artikel maakt deel uit van onze artikelenreeks “JB & Anh in de Amazone”, om alle artikelen van de reeks te zien, klik hier. Om onze praktische gids te lezen, klik hier.

DAG 1 : Een dag in Leticia

Bogotá => Leticia

Vanuit om het even welke stad in Colombia is het voor een bezoek aan het Colombiaanse Amazonegebied absoluut noodzakelijk om Leticia te passeren, een kleine stad aan de rand van het Amazonegebied, grenzend aan Brazilië en tegenover het Peruviaanse eiland Santa Rosa.

Er is geen weg die naar Leticia leidt en de enige Colombiaanse stad die “verbonden” is met Leticia is Bogota, 2 uur vliegen, of 27 dagen met de boot. De kleine auto’s die in Leticia rondrijden zijn per vliegtuig aangekomen; en de grote (vrachtwagens) per boot.

Leticia is echter verbonden met twee andere “knooppunten” van toegang tot de Amazone: Iquitos in Peru (13 uur per boot) en Manaos (een enorme stad van +2 miljoen inwoners in Brazilië, 3 dagen per boot).

Ik weet niet of u dezelfde indruk hebt als ik, maar de rivierenstelsels op de kaart hieronder van de Amazone lijken wel een long. De Amazone is de long van onze planeet.

Het Amazonegebied beslaat 1/3 van het Colombiaanse grondgebied, maar de Colombiaanse steden zijn allemaal in het noorden van het land gepropt, terwijl het zuiden is overgelaten… aan de FARC en de inheemse bevolking. Sinds de ondertekening van een vredesverdrag met de FARC wordt het behoud van het Colombiaanse Amazonegebied bedreigd omdat de FARC veel gebied onbewoond laat en zeer arme mensen de bomen kappen om coca (voor cocaïne) te planten.

Vanuit het vliegtuig (opnieuw heb ik het geluk naast een raam te zitten), beseffen we de onmetelijkheid van het Amazonegebied: meer dan 1u30 lang zien we alleen dat: bomen zo ver het oog reikt! We zien alleen de rivier, en heel zelden, inheemse dorpen aan de rand van het water.

Opmerking: de donkere gebieden zijn schaduwen van wolken.

Ik heb vanuit het vliegtuig al zulke grote ruimten gezien: de Sahara woestijn en Groenland, maar hier word ik plotseling overmand door emotie en beginnen mijn tranen op te komen. Zo zou onze planeet er uit moeten zien, als we niet allemaal bezig waren haar voortdurend te vernietigen en uit te buiten.

Hoe dichter we bij Leticia komen, hoe meer “gaten” we in het bos zien, en minder dichte gebieden.

Terwijl we het in Bogota ijskoud hadden, hadden we, zodra we in Leticia uit het vliegtuig stapten, het gevoel alsof we in een reusachtige hammam waren: heet en vochtig. Ook al is het niet zo warm (ongeveer dertig graden), de huid wordt helemaal plakkerig.

Bezoekersvergoeding

We werden gewaarschuwd door het agentschap, het is noodzakelijk om vanaf onze aankomst de belastingen van behoud van de stad te regelen: 35 000COP/persoon, alleen in contanten. Zonder wat, verlaat men de luchthaven niet. Deze belasting wordt gebruikt om de infrastructuur van de stad te financieren.

Sergio, de baas van het agentschap, staat ons al op te wachten en roept een taxi voor ons die ons naar het agentschap brengt. De rit naar het centrum kost 8000 COP (vast tarief, geen meter), maar als u een tuk-tuk neemt, is het de halve prijs. Het agentschap heeft deze kosten voor ons geregeld, maar ik zal het u vertellen voor het geval u zelfstandig reist.

We betalen voor de tocht bij het agentschap en krijgen een zware regenjas en regenlaarzen. Deze extra kilo’s zullen zeer nuttig blijken voor onze expedities, aangezien we voortdurend in de modder lopen. De regen in de Amazone is niet zoals de regen die wij kennen, het is een zondvloed!

Het centrum van Leticia

We droppen onze spullen bij ons hotel. De eigenaar is zo relaxed dat hij niet eens controleert of we wel echt geboekt hebben. De kamer is zeer eenvoudig maar voorzien van een airconditioning. Het water van de douche is koud, maar niemand neemt hier een warme douche, het is buiten het hele jaar warm.

De eigenaar van het hotel beveelt ons het restaurant Tierras Amazonicas aan, en we stoppen een tuk-tuk om er heen te gaan (4000COP de rit). De inrichting is nogal kitsch, er zijn verschillende “instagram”-hoekjes, maar dit restaurant is zeer bekend om zijn vele visgerechten, typisch Amazonisch. Het is ongelooflijk.

• 

• 

Als u voor minder wilt lunchen, ga dan naar de centrale markt, vlak bij de haven, daar zijn veel boui boui’s (maar pas op voor zakkenrollers, wij zagen een overval toen we daar door touk touk gingen).

Het centrum van de stad is erg rustig, weinig commercieel en nogal lelijk en vervuild eigenlijk, vanwege de vele motorfietsen / scooters. Het voelt helemaal niet aan alsof je in de Amazone bent (ze zeggen dat Iquitos in Peru erger is).

U kunt uw toevlucht zoeken in de schaduw van de bomen van Parque Santander, maar een vogelpoepje kan snel gebeuren (kom met een hoed), want dit park wordt voortdurend overspoeld door honderden vogels. Bij het vallen van de avond kunt u hier duizenden vogels zien.

We gaan te voet verder naar het Museo Etnográfico del Banco de la República, met muren zo roze als de roze dolfijnen van de Amazone (het embleem van de stad Leticia). Er is een kleine zaal waar de gevederde hoeden, de ceremoniële kleding van de inheemse bevolking, worden tentoongesteld. En er zijn foto’s en uitleg in de tuin, vertaald in het Engels. Ik moet bekennen dat ik nog niets gelezen heb. De lokale bevolking komt hier vooral voor de gratis Wifi.

De hitte wordt ondraaglijk, we lopen naar ons hotel. Terwijl wij klagen dat we ons niet genoeg in het Amazonegebied voelen, moeten we door dit terrein lopen waarvan ik hoop dat het niet vol slangen zit.

S Avonds verschijnen de barbecuekraampjes uit het niets en onze straat verandert in een street-food HQ. De kebabs zijn enorm, dus voor je 3 kebabs bestelt, denk je best twee keer na. De kebabs worden allemaal geserveerd met rijst en een kleine salade. De drankjes zijn niet erg gevarieerd: vers ananassap en dat is het. Het diner kost ons 8000 COP per persoon.

Om 3 uur ’s nachts word ik gewekt door een nachtmerrie en realiseer ik me tegelijkertijd dat de elektriciteit is afgesloten. De volgende dag vertelt iedereen me over de stroomstoring en ze zeggen allemaal met precisie “de elektriciteit werd om 3 uur afgesloten”. Ik ben niet de enige die om 3 uur wakker werd.

Ik ben erg geïntrigeerd door dit verhaal, want we hebben de airconditioning of de ventilator niet gebruikt, en een stroomstoring zou geen gevolgen voor mij moeten hebben gehad. Misschien omdat wij ons in het Amazonegebied bevinden, en minder blootgesteld zijn aan golven en magnetische velden van allerlei aard (in tegenstelling tot de stad), dat de plotselinge verdwijning van het belangrijkste magnetische veld in de stad meer invloed heeft op het lichaam?

Hoe dan ook, de plaatselijke bevolking legt me uit dat de elektriciteit in Leticia zelf wordt opgewekt en dat bij een storing de hele stad van elektriciteit verstoken is, wat ’s morgens het geval was.

DAGEN 2, 3, 4

De bijbehorende reisboeken zijn hier verkrijgbaar:

• dag 2: Het agentschap brengt ons naar de haven. Boottocht van 2 uur naar Puerto Nariño. Ochtend : deponeren van onze spullen in het hotel. Bezoek van de jungle. Lunch. Rust 1 uur uit. Middag: bewonder de roze dolfijnen. Zwemmen op het strand in het midden van de Amazone. Rust 1 uur uit. Begin van de avond: verken de jungle op zoek naar insecten. Diner. Overnachting in Puerto Nariño. Bekijk onze reisagenda
• dag 3: ochtend : boot naar een ander dorp. Bezoek de jungle met een dorpsgenezer/ sjamaan. Lunch. Rust 1 uur. Namiddag: boottocht: bezoek aan het Tarapoto-meer, vissen op piranha’s, nachtobservatie van kaaimannen (krokodillen). Diner. Overnachting in Puerto Nariño (of bij een plaatselijke bewoner als het water hoog genoeg staat – wat voor ons in oktober niet het geval was). Bekijk onze reisagenda
• dag 4: Ochtend : boot naar het Peruaanse dorp Santo Antonio de Cacao gelegen op een eiland. Bezoek aan de Peruaanse jungle. Lunch in Peru. Rust 1 uur uit. Een paar kleine isites in de middag. Bekijk onze reisagenda

DAG 5

Het is al het einde van onze kleine reis in de Amazone. De gidsen komen ons om 6.30 uur bij het hostel ophalen om ons naar de haven te brengen. Het is zeer professioneel, ze wachtten tot het vertrek van de boot om er zeker van te zijn dat alles goed ging. De boot vertrekt op tijd om 7 uur; we zien nog een paar dolfijnen (sniff sniff) en in twee uur zijn we terug in Leticia.

Een medewerker van het agentschap wacht ons al op bij de haven en betaalt ons een tuk-tuk die ons naar het agentschap brengt. Terwijl ik in de tuk-tuk stap, zie ik een man achter een motortaxi lopen… met een toerist achterop. Eerst dacht ik dat hij de chauffeur en de toerist kende, maar hij groette niet en wilde de zak van de toerist aanraken. Ik kreeg de bevestiging dat hij inderdaad een zakkenroller was, want hij werd toen uitgescholden door een plaatselijke bewoner. Kortom, ook al is Leticia een rustige stad, het is nog steeds een grensstad, dus je moet nooit op je hoedezijn.

Toen we bij het agentschap aankwamen, waren we verrast dat we een zelfgemaakt ontbijt aangeboden kregen. We brengen de laarzen en de regenjas terug naar het agentschap en omdat onze vlucht pas om 12.30 uur is, betaalt de baas van het agentschap ons een taxi die ons naar de Braziliaanse stad ernaast brengt. Het is niet veel, maar dit soort kleine aandacht maakt het verschil! Dan begrijpen we waarom dit agentschap nr. 1 is op Tripadvisor.

De grens tussen de twee landen wordt gemarkeerd door een symbolisch concreet ding. Er is geen immigratie, geen post, geen politie. Aangezien we ons tussen Colombia, Brazilië en Peru bevinden, circuleren de drie munteenheden op hetzelfde moment. En met de huidige tarieven, vertelt de taxichauffeur ons dat hij in Brazilië winkelt omdat het goedkoper is

De Braziliaanse kant heeft inderdaad meer winkels en als u op zoek bent naar Havaianas, is dit de perfecte gelegenheid, want deze teenslippers kosten niet veel in Brazilië (slechts 4€) en worden in Europa voor 20€ verkocht.

We passeren de haven van Tabatinga, vanwaar de boten vertrekken naar Manaos in Brazilië en aan de overkant ligt het Peruaanse eiland Santa Rosa.

Tenslotte beëindigen we de kleine rondrit bij het vliegveld van Tabatinga, langs het Braziliaanse leger. Ondanks een sfeer van vrede en liefde, is er een sterke militaire aanwezigheid aan beide zijden: Colombia en Brazilië. We zijn niet in Peru geweest, maar ik denk dat het hetzelfde moet zijn. Nu de Colombiaanse regionale verkiezingen naderen, ligt er zelfs een militaire boot geparkeerd vlak voor het rustige dorpje Puerto Narino

Het logo van Tabatinga is de jaguar, het embleem van het Braziliaanse Amazonegebied, terwijl het embleem van het Colombiaanse Amazonegebied de roze dolfijnen zijn

In het Parque Zoobotânico kunt u een militair vliegtuig, een anaconda en een echte schattige jaguar zien

Op dat punt gaan we terug naar Leticia, en nemen het vliegtuig naar Bogota.

Tarieven en advies zijn reeds gedetailleerd in dit artikel

Praktisch advies voor Leticia

Vrij verkeer is hier de regel, het is bijna alsof je in de Schengen-zone bent, maar als je stempels wilt krijgen :

• colombiaans stempel: bij inreis/uitreis over land/rivier: op het drijvende platform waar de boten vertrekken naar Puerto Narino (het stempel op de luchthaven van Leticia wordt alleen gedaan voor mensen die per vliegtuig vertrekken)
• peruaanse postzegel: op het eiland Santa Rosa en/of op het drijvend platform waar de boten vertrekken naar Puerto Narino
• braziliaanse postzegel : op de hoofdstraat die de twee landen scheidt

Tarieven :

• tuk tuk : 4000COP de race
• moto-taxi : 2000COP de race
• taxi : zie hier de tarieven, sla de foto op om in te zoomen