[Reflectie] #2: Autobiografieën
In de jaren 2000, was bloggen de rage. Iedereen had een blog. En tussen deze duizenden blogs, kwam ik de blog tegen van een meisje dat nooit een foto van zichzelf plaatste. Ze wilde vertrouwen in deze persoonlijke ruimte, zonder oordeel, zonder herkend te worden.
Haar blog was een soort seance bij de psychiater, open voor iedereen. Een eerlijke, ongefilterde analyse van haar leven, haar frustraties over de onzekerheid van haar baan, maar ook haar gebrek aan zelfvertrouwen en haar recente relatie.
Ik weet niet waarom ik haar blog zo leuk vond. Misschien om mezelf ervan te verzekeren dat zelfs iemand die ik destijds als mijn ideaal beschouwde (ze maakte duidelijk dat ze erg lang, mooi, intelligent en vloeiend Engels was) ook recht had op momenten van zwakte. De blog waanzin is voorbij. Die persoon post geen berichten meer en ik heb vele jaren gezocht naar een blog van die kwaliteit, zonder succes.
Totdat ik een paar autobiografieën tegenkwam.
Ik heb er niet veel van gelezen. Maar degene die ik las, hadden de verdienste heel eerlijk te zijn. En geschreven door de auteur zelf. Ik zag in deze mensen mijn fouten en mijn kwaliteiten. En door ze van een afstand te observeren, realiseerde ik me hoe anderen mij hadden kunnen zien, en hoe vervelend of ontroerend zulk en dergelijk gedrag van mij kon zijn.
Ik ben begonnen met een autobiografie van Françoise Hardy. En dan die van Justine Lévy.
Deze twee mooie en getalenteerde vrouwen, aan wie het leven niets heeft ontzegd, zijn niettemin zeer ongelukkig. Als men hun autobiografie leest, heeft men maar één verlangen, en dat is het raam te openen en van de 8ste verdieping te springen. En toch klampen ze zich vast aan het leven, en vinden hier en daar een paar seconden geluk.
Ik heb zin om ze door elkaar te schudden, ze een klap in het gezicht te geven en te zeggen: “Kijk eens wat je allemaal hebt, kijk eens wat je allemaal hebt gedaan!
Als het vervelend was om te lezen, dacht ik dat als ik ook mijn autobiografie zou schrijven, die waarschijnlijk net zo deprimerend zou zijn, en dat iemand anders me ook door elkaar zou willen schudden en me eenklap zou willen geven.
Als gevolg van deze lezingen was ik in staat een stap terug te doen van mijn emoties, zoals een objectieve lezer zou hebben gedaan met haar boek.
Ik maakte een lijst van wat goed was in mijn leven, en wat fout. De lijst van wat goed was, overtrof ruimschoots wat fout was. En voor alles wat mis was, vond ik altijd een oplossing, soms heel radicaal (het contact met xyz verbreken). En toen ik de staat van ontreddering waarin ik verkeerde vergeleek met deze kleine lijst, glimlachte ik en zei tegen mezelf “dat allemaal voor dit”.