We verlaten El Calafate om 7:30 uur voor een 3 uur durende rit naar El Chaltén. Als we één ding geleerd hebben in Argentinië, dan is het wel dat de prijs van de bus niet altijd in verhouding staat tot de afgelegde afstand. De bus kost 500$AR/persoon, terwijl om 5 keer deze afstand af te leggen (El Calafate – Ushuaia), we maar 2 keer de prijs betalen

El Chaltén is een wandelparadijs in Argentinië, net als Torres del Paine in Chili. Maar in tegenstelling tot Torres del Paine biedt El Chaltén mogelijkheden voor dagtochten, waardoor de routes veel toegankelijker zijn voor zondagswandelaars

Als we het kaartje kopen (altijd van Taqsa, het is onze favoriete busmaatschappij), geven ze ons een kaart en een gedetailleerde beschrijving van de trektochten in El Chaltén, zodat we al weten wat we van plan zijn te gaan doen. Omdat wij de eersten zijn die boeken (4 dagen van tevoren), zitten wij op de eerste rij van de 2e verdieping van de bus, met een heel mooi uitzicht op de bergen. Hetzelfde uitzicht als wat we zien op de toeristische folders

Mate, de Argentijnse “drug

Onze Argentijnse buren zijn ook betoverd door het uitzicht. Hoe weten we dat ze Argentijns zijn? Omdat ze een partner in hun hand hebben. Dat klopt, alleen Argentijnen kunnen lange reizen maken met deze karakteristieke container voor stuurman. Sommigen reizen zelfs met een thermoskan warm water. Het is alsof je reist met een kop koffie en een koffiefilter in je hand. Dit is helemaal niet praktisch! Bovendien sluit deze container niet
De mate is een soort infusie, maar in plaats van een zakje, worden de kruiden in bulk rechtstreeks in een potje gedaan. Men drinkt met een metalen rietje dat als filter dient. De maat wordt gedeeld, het is niet ongewoon om dezelfde container van hand tot hand te zien gaan, tussen collega’s, vrienden en familie

Deel 1: Reisverslagen
Deel 2: Praktische tips

Deel 1: Reisverslagen

Dag 1:

Voordat hij ons bij de busterminal afzet, stopt de chauffeur nog even bij het kantoor van Glacier National Park. Iedereen moet uitstappen om naar de veiligheidsinstructies te luisteren. We zijn verdeeld in twee groepen: Engelssprekenden en Hispanics

Een gids legt ons in het Engels uit dat we geluk hebben, dat het gisteren hard heeft geregend, maar dat we 2 dagen goed weer zullen hebben, en dat het daarna tot het weekend zal regenen. Hij toont ons de verschillende routes en de moeilijkheidsgraad van elk deel van de routes. Aangezien wij ons onderzoek al eerder hebben gedaan, bevestigt de informatie die hij ons geeft alleen maar onze keuze van wandeltochten

Vanaf het busstation, lopen we naar ons hostel. De stad is heel klein, we kunnen te voet in 30 minuten van de ene kant naar de andere kant gaan. Na onze spullen te hebben gedeponeerd, leen ik de wandelstokken aan de eigenaar van het hostel en het is vertrokken!

Laguna Capri : 7 km rondrit

De trektocht die we kiezen is een van de twee populairste trektochten hier. Deze geeft een indrukwekkend uitzicht vanaf Lake Capri op de Fitz Roy berg (de ster van het gebied). We doen alleen het eerste deel van de tocht: die duurt 3H30 heen en terug, wat neerkomt op 7 km. Nou, dat is voor normale mensen

Voor mij, die loopt als een oude dame aan het eind van haar leven, is dat 4u30 heen en terug met wandelstokken, en 30 minuten slepen als een levenloze ziel naar het hostel (het was zo gênant dat JB aanbood om me naar het hostel te dragen)

Deze minitocht voor normale mensen maakt me al een paar dagen bang, ik heb er al een paar nachten nachtmerries over. Als je er uiteindelijk in slaagt de treden van de eerste km te beklimmen, lijkt al het andere gemakkelijker en automatisch te gaan. De wandelstokken helpen me veel, tenminste om het gewicht van mijn eigen armen te dragen

Na de eerste km wordt u beloond met een prachtig uitzicht over de rivier gedurende 1 km

We eten een empanada als we een duidelijke “klop, klop” horen. Het is een specht die met zijn snavel in de bomen slaat om de insecten te doen vertrekken en ze op te eten. Zo zien we er 3 gedurende de hele cursus, ze zijn niet al te bang voor ons en poseren onbekommerd voor de foto’s

Alles is zeer goed aangegeven in dit park, elke km staat er een bordje dat de resterende afstand aangeeft. Als we bij een splitsing komen, staat er een bord waarop duidelijk de richting staat aangegeven. We zullen besluiten om naar de mirador te gaan en dan naar de camping van Laguna Capri

De mirador (uitkijkpunt) is echt goed gekozen! We hebben een spectaculair uitzicht op de Fitz Roy en een enorme blauwe gletsjer aan de rechterkant (die niets te benijden heeft van de Perito Moreno) – klik op de foto om te zoomen. We praten met een Scandinavisch gezin dat reist in een camper met 4 kinderen. Zij vlogen van Buenos Aires naar El Calafate, huurden daar een camper en rijden nu de beroemde routa 40 op. Zij zullen door Chili rijden om het merengebied te verkennen. De moeder lijkt erg getroost door haar keuze als we haar de prijzen van de buskaartjes geven om hier te komen. De kleine (misschien 8 jaar oud) loopt veel sneller dan ik. Over 20 jaar zie ik hem nog wel naar de top van Fitz Roy klimmen

We gaan terug op weg om de weg naar Laguna Capri te nemen. Nogmaals, het uitzicht is zo bevredigend. In werkelijkheid is de Fitz Roy veel dichterbij dan wat we op de foto’s zien. Vanaf het meer is de blauwe gletsjer minder goed zichtbaar

 

Een ijzige wind doet ons al onze lagen kleren weer aantrekken. We eten snel de rest van onze empanadas op. Wij zien de noodzaak niet in van het tweede deel van de tocht, dat bestaat uit het dichterbij komen van de Fitz Roy in een ijskoude wind. We gaan naar beneden naar het centrum met een nonchalante stap. Het feit dat ik naar beneden ga, maakt de terugreis veel aangenamer, en de wandelstokken zijn goed voor mijn knieën

Deze lange uren lopen zijn ongehoord voor mij, ik loop in kleine stapjes naar de stad. We stoppen bij La Cerveceria, waar een te leuke tuin is om een Mojito te nemen, weinig alcohol naar mijn smaak. Ik lees later op Tripadvisor dat het het enige restaurant is waar het altijd druk is op elk moment. Het is waar De hele stad is verlaten, ons hostel ook, maar er zijn al mensen in dit restaurant

Steakhouse in Argentinië

S Avonds zoeken we een parrilla (steakhouse) die creditcards accepteert (heel belangrijk als elke geldopname in Argentinië ons 6,5% kost). De serveerster serveert ons elk minstens 400 gram vlees (230$AR of 13€ per stuk). Gelukkig namen we maar één aardappelpuree voor twee. Er staat geen zout, peper of mosterd op tafel. We schamen ons te veel om zout te vragen (trouwens, in de parrillas – steakhouse – hebben we dat nooit gezien), de kruidensaus is goed genoeg om het zonder te doen

Naast ons hebben verschillende koppels hun ogen groter dan hun buik. Door te kiezen voor de “gegrilde vleesmix voor twee” voor 560$AR (slechts 34€), zitten ze met een berg vlees en worst, genoeg om 4 smulpapen te voeden. Zo gaat dat in Argentinië en Chili, de porties zijn altijd royaal. De kaas is dikker dan het pizzadeeg, zelfs JB heeft moeite om hier een middelgrote pizza op te krijgen. In toeristische plaatsen als El Calafate of El Chaltén zijn de prijzen nog heel redelijk, rond de 230$AR (13€) voor het hoofdgerecht (+10% fooi – pagina – standaard). Met dit alleen, zitten we “vol” tot de avond. In het algemeen gaan we maximaal 1 keer per dag naar het restaurant en eten de rest van de dag heel licht, anders houdt onze maag het niet vol
Een ander belangrijk punt: kraanwater, ook al is het drinkbaar, wordt niet gratis geserveerd in het restaurant. Je moet altijd je eigen fles water kopen, die kost ongeveer 40$AR. Sprankelend water: agua con gas; of stilstaand water: agua sin gas

Dag 2:

Ik ben om 5 uur wakker van een zeer onaangename geur. Na vele pogingen om weer in slaap te komen, ben ik gedwongen om 6 uur ’s ochtends de hostelkamer te verlaten en alleen rond te hangen zonder de woonkamer er voor. Eerst dacht ik dat het uit de keuken kwam, maar dan denk ik dat ik het kan toeschrijven aan een verkouden Amerikaanse vrouw die ook de hele nacht door snurkte (je weet wel, als je verkouden bent, kan je neus ruiken naar #@”‘àç$^ù`)

Ahhh, de geneugten van gedwongen kamergenoten!

Gelukkig komt de schoonmaakster rond 7:30 en begint het hele hostel te luchten. Dankzij haar!

We ontbijten in een klein casa de té (theehuis), waar de submarino warme chocolademelk op Argentijnse wijze wordt opgediend: een glas warme melk met 3 blokjes chocolade ernaast. Maar ik geef nog steeds de voorkeur aan de Angelina stijl warme chocolademelk in Parijs

We vertrekken voor nog een trektocht naar Laguna Torre. Net als de vorige dag zullen we het einde van de tocht niet bereiken, en stoppen we gewoon in het midden bij de Cerro Torre Mirador. Het pad is moeilijker dan gisteren, met een onbevredigend uitzicht op Cerro Torre (de 3 toppen)

Dit alles kost ons 3u30 heen en terug (vs. 2u30 voor normale mensen). Ik ben zo moe dat ik me heel langzaam voortbeweeg, de reis lijkt nooit te eindigen. De wind begint aan te wakkeren, de grijze lucht wordt steeds bewolkter. Dat is het, de regen zal vanavond vallen, zeker weten!

We dineren in een kleine bar waar de decoratie is gemaakt met kurken van wijnflessen. Het eten is redelijk, maar ik ben erg blij dat ik alleen in het Spaans met de ober heb kunnen praten. Mijn uren met de MosaLingua en Michel Thomas methodes beginnen hun vruchten af te werpen. Van tijd tot tijd vertaal ik zelfs voor JB, omdat ik nu vrij goed menu’s kan lezen. Ondanks de “sh”-uitspraak van de letter “ll” in Argentinië (die in Spanje wordt uitgesproken als “y”), begrijpen we hem hier beter dan in Chili

Terug naar het hostel waar we enkele nieuwkomers ontmoeten: allemaal Amerikanen en woonachtig ergens in Latijns-Amerika. Zij vertellen ons dat wanneer Argentijnen hun vliegticket kopen, zij hun paspoortnummer invoeren en de prijs wordt gedeeld door twee. De prijzen die we op de websites zien zijn prijzen die gereserveerd zijn voor toeristen :'(

Dag 3:

Terwijl we om 20.40 uur op onze bus naar Bariloche wachten, hangen we de hele dag als daklozen buiten rond, in cafés en in de jeugdherberg waar ik genoeg tijd heb om de dvd’s te bekijken die in de woonkamer rondslingeren

Het is ook een gelegenheid om de echte Argentijnse mate te proberen. Voor 60$AR krijg je een servicio mate, met extra bladeren als je die nodig hebt, suiker en zoveel heet water als je wilt. Help, het is te bitter ondanks de tonnen suiker die ik erin heb gedaan

Deel 2: Praktische tips

Begroting

• Er zijn 2 geldautomaten in tegenstelling tot wat in de gidsen staat. We konden twee keer 1700 pesos afhalen bij de Banco de la Nacion. De truc is om 2000 pesos te vragen en dan telkens met 100 pesos te verminderen tot het je lukt om geld op te nemen. De meeste restaurants accepteren geen creditcards.
• Aylen-Aike Hostel: 250$AR/bed in een slaapzaal van 8, betaling enkel cash. Als ik het over moest doen, zou ik een hostel iets noordelijker van de stad hebben gekozen, om wat dichter bij de trektochten te zijn. En bij voorkeur met ontbijt.
• Mojito bij La Cerveceria: $95
• Restaurant El Viajo Nando: een parilla (steakhouse) zoals wij het graag zien. 770$AR voor twee, fooien, drankjes en diensten inbegrepen. Betaling met kredietkaart aanvaard, 10% korting bij contante betaling.
• In kleine cafés: 250$AR voor twee maaltijden

Voorbereidingen

• Als u gewend bent om te wandelen, zijn de trektochten in El Chaltén erg gemakkelijk. U moet op zijn minst uitgerust zijn (d.w.z. ga niet op slippers) en ten minste 3 lagen kleding aanhebben om de wind en de regen te trotseren die plotseling kunnen vallen.
• De kaarten zijn niet verkrijgbaar bij het kantoor van het nationaal park, maar bij het toeristenbureau. Persoonlijk vond ik de kaart van Taqsa (mijn busmaatschappij) handiger.
• De meeste mensen lopen zonder stokken en ze doen het prima. Voor beginners zoals ik, raad ik nog steeds wandelstokken aan, vooral omdat ik op een gegeven moment bijna viel en mijn stokken me gered hebben. Ik moet vermelden dat ik geen wandelschoenen heb, maar trail shoes, die praktischer zijn als je op wereldreis bent.
• Wat de kleding betreft, denk ik dat een technisch kledingstuk + een windjack voldoende is voor de beklimming. Maar als we bij het meer aankomen, is de wind ijzig, een extra fleece zou niet te veel zijn. We namen een fles van 1,5L mee met de gedachte dat het te veel was, maar we hadden de fles bijna op met 2. Voor de lunch stellen verschillende restaurants lunchboxen voor, maar we waren tevreden met 6 empanadas voor twee (25$AR per stuk, gereduceerde prijs bij aankoop om mee te nemen).
• Zoals overal in Patagonië zijn zonnecrème en zonnebril onontbeerlijk.