[verhaaltijd] Gastgezin worden voor een kattenvereniging, mijn feedback

Kerstmis nadert en het is de periode waarin verenigingen de meeste adoptieverzoeken krijgen… om een kat of een hond aan te bieden. Elke dag zie ik op mijn Facebook “die en die vereniging aanvaardt geen adoptieaanvragen meer voor Kerstmis. Dieren zijn geen objecten. Geef geen dieren voor Kerstmis etc.”

Ik maak al meer dan 3 jaar deel uit van een kattenreddingsvereniging en ik ben het helemaal eens met deze toespraak. Je geeft een dier niet weg. We adopteren het!

Ik zal u een kijkje achter de schermen geven en u vertellen over mijn eigen ervaring als foster voor een kattenbeschermingsvereniging.

Nou, als je deze blog min of meer volgt, weet je dat we Rosalie geadopteerd hebben. Zij komt van de vereniging Félin Possible, gevestigd in Rennes. Toen ik op zoek was naar een kat om te adopteren, ontdekte ik de wereld van de kattenverenigingen – de notie van adoptanten, adoptiekosten, pleeggezinnen enz. Een jaar na Rosalie’s adoptie, dachten we dat we zeker andere “Rosalys” konden helpen door een pleeggezin te worden. Maar aangezien we in Parijs zijn, is het beter om een Parijse vereniging te zoeken (dat is logisch).

Wat is een dierenbeschermingsvereniging?

Dus, aan de basis, hebben we de schuilkelders, gedeeltelijk gefinancierd door de staat. En verenigingen gemaakt door individuen. De grootte van de verenigingen varieert enorm, tot een grote stichting als Brigitte Bardot of 30 miljoen vrienden…

Asielen redden dieren (zwerfdieren, achtergelaten of mishandelde katten…). In het algemeen hebben zij hun eigen infrastructuur en worden de dieren in boxen gehouden; vrijwilligers komen verschillende keren per dag langs om schoon te maken, voedsel te geven, enz.

De verenigingen redden ook dieren (zwerfkatten, in de steek gelaten of mishandelde katten…) en hebben over het algemeen geen infrastructuur en zijn aangewezen op vrijwilligers, d.w.z. pleeggezinnen die een of meer katten in hun huis houden totdat zij worden geadopteerd.

Hoe verdienen ze geld?

Deze verenigingen zijn vaak 1901 verenigingen, d.w.z. dat zij geen winstoogmerk hebben.

Ze verdienen geld:

• dankzij de adoptiebijdragen van de katten
• dankzij donaties
• dankzij een beetje hulp van de staat

Maar ze geven vaak veel meer uit:

• om alle katten die de vereniging “binnenkomen” te chippen, in te enten, te steriliseren, te ontwormen, een gezondheidscontrole uit te voeren – d.w.z. zij geven geld uit nog voor zij weten of de kat al dan niet kan worden geadopteerd
• om zieke dieren te behandelen (de rekeningen zijn vaak zeer hoog)

Het resultaat is vaak meer negatief dan positief, want zieke katten zijn niet onmiddellijk te adopteren; katten met gezondheidsproblemen zijn niet altijd de beste kandidaten om geadopteerd te worden… Veel verenigingen sluiten hun deuren omdat zij meer uitgeven dan zij aan giften ontvangen. Om een gezond evenwicht te hebben, moeten ze evenveel katten binnenbrengen als ze adopteren.

Zij hebben dus :

• pleeggezinnen om de katten op te vangen terwijl ze wachten op adoptieouders
• adoptanten om een permanent thuis te geven aan de geredde katten, en een “plaats” vrij te maken in de pleeggezinnen, om anderen te verwelkomen
• donaties om door te gaan met het redden van andere katten en het verzorgen van de “niet aan te nemen” katten

Hoe vind je je vereniging?

Als de verenigingen zijn bijna alle verenigingen wet 1901, de werking verschilt van de ene vereniging naar de andere, dat is waarom het is echt nodig om te informeren alvorens uw vereniging te kiezen.

Verenigingen zijn gewoonlijk zeer streng en kiezen pleeggezinnen zorgvuldiger dan adoptanten. Immers, als zij vertrouwen op een pleeggezin om een kat op te nemen – en het pleeggezin bedenkt zich op het laatste ogenblik – lopen zij het risico met een teveel aan katten opgescheept te zitten, zonder dat zij in staat zijn deze naar behoren op te vangen.

Wetende dat wanneer een kat een vereniging “binnenkomt”, er verschillende stappen zijn:

1. De kat vangen
2. Bezoek aan de dierenarts om het nodige te doen: chip of tatoeage, vaccins, ontworming, sterilisatie, gezondheidscontrole
3. Minimaal 3 weken quarantaine: de kat mag niet in contact komen met andere katten. Tijdens deze periode wordt hij vaak afgezonderd in een aparte kamer, of een kooi, de tijd om een nieuw uiterlijk te krijgen, zich te ontdoen van zijn vlooien, te herstellen van zijn sterilisatie…
4. De kat is helemaal schoon en mooi en kan zich bij een pleeggezin voegen:
   1. hij is sociaal, klaar om geadopteerd te worden : het pleeggezin neemt zijn foto’s, schrijft een kleine tekst over zijn karakter
   2. hij is asociaal, niet klaar om geadopteerd te worden: het pleeggezin zal hem socialiseren, tot hij klaar is om geadopteerd te worden.
5. De kat wordt geadopteerd en voegt zich bij zijn uiteindelijke familie

Dus, vrijwilligers kunnen ingrijpen in een van de eerste 4 stappen. Er zijn vrijwilligers die alleen vallen zetten, of de quarantaine van 3 weken doen (ze hebben daar een speciale kamer voor)..

Ik hou me alleen bezig met stap 4.

Daarom is het zeer belangrijk uw vereniging te kiezen. Want als stap 3 niet bij een lid van de vereniging thuis kan worden gedaan, kan u worden gevraagd stap 3 + stap 4 te doen. En als je thuis geen lege kamer (of ruimte voor een kooi) hebt, zal het moeilijk worden.

Of je hebt niet veel ervaring en je krijgt een kat die moeilijk te beheren is. Een serieuze vereniging zal het verzoek van het pleeggezin bestuderen en hen DE kat geven die het beste bij hen past. Het doel is dat alles zo goed mogelijk verloopt: voor het pleeggezin, maar ook voor de kat.

In mijn geval, nam ik contact op met verschillende verenigingen:

• De eerste: ik kreeg ruzie met de voorzitter van de vereniging over een stom verhaal
• De tweede: hing na 2 minuten op omdat ik weigerde mijn raam te beveiligen, hoewel ik volhield dat ik me bewust was van het gevaar van het raam en dat ik de katten er nooit uit zou laten. Verenigingen stellen zeer uiteenlopende eisen, het is van belang overeenstemming te bereiken over de voorwaarden die aan pleeggezinnen worden gesteld.
• De derde: wilde me een kat geven die ze nog nooit in het echt hebben gezien; dezelfde dag nog. Een kat die niet gesteriliseerd was, overal plaste en op het punt stond achtergelaten te worden. In principe wilden ze dat ik stap 2, 3 en 4 deed.
• De vierde: we hadden een lang telefoongesprek, ik vulde een formulier in om te zien of ik geschikt was om een pleeggezin te zijn. Ik kon alle vragen stellen die in me opkwamen. De president kwam naar mijn huis om mij advies te geven over het raam, om mijn kat Rosalie te zien en om haar karakter te leren kennen. Toen bracht ze me een kat die paste bij het karakter van mijn kat; en overeenkwam met mijn niveau: een zachte kat, met grote groene ogen, een klein miauwtje… met de naam Iza.

Zo werd ik een pleeggezin voor de vereniging Felis’City. En 6 andere katten volgen Iza op en werden allemaal geadopteerd (in 3 jaar). Ik ben niet een beetje trots.

Ja, maar wat gebeurt er als ze geadopteerd worden?

Mensen zijn het meest bang voor dit moment van scheiding. Laten we zeggen dat de vereniging de adoptanten zo goed uitkiest, dat wanneer ik de kat naar zijn uiteindelijke familie breng, ik nog gelukkiger vertrek. Omdat de omgeving perfect aan zijn behoeften beantwoordt, en de adoptanten met zoveel ongeduld en blijdschap op hem wachten dat iedereen daarna blij is.

Er is geen tekort aan katten die een thuis zoeken. Zodra een kat geadopteerd is, komt er binnen 2-3 dagen een andere kat bij mij om vertroeteld te worden.

En ik zeg vaak: er zijn genoeg adoptieouders, maar geen pleeggezinnen. Ik heb meer invloed als pleegkat (ik heb 7 katten “gered”) dan als adoptant (ik heb alleen Rosalie “gered” door adoptant te zijn).

Het helpt enorm dat de pleeggezinnen de kat bij de adoptanten mogen afleveren. Dus voel ik me erg op mijn gemak dat ze goed zullen leven en gelukkig zullen zijn. Er kan een check-up zijn een paar maanden na de adoptie. Het is geen controle zoals wij die zien, maar gewoon een vriendschappelijk gesprek tussen voormalige pleeggezinnen en adoptanten, om te zien of alles goed gaat. En om mijn protégés terug te zien, gelukkig (en die mij helemaal vergeten zijn), dat voelt ook goed.

Wat doen pleeggezinnen?

Het hangt af van de ervaring van de vrijwilliger. Maar het basisniveau is gewoon een kat thuis verwelkomen, haar liefde geven, water, voedsel, een kattenbak… terwijl ze wacht op een adoptant.

Vervolgens kunnen zij mooie foto’s maken, een tekst schrijven over het karakter van de kat, bezoek ontvangen van potentiële adoptanten (de vereniging stuurt alleen serieuze kandidaten) en, indien zij dat wensen, de kat naar zijn adoptant brengen.

Als de kat ziek is, kan de vrijwilliger de kat naar een van de partnerdierenartsen brengen en worden de kosten volledig gedekt door de vereniging. De meeste pleeggezinnen betalen voor voedsel en strooisel voor de katten; maar als zij financiële moeilijkheden hebben, kan de vereniging ook de kosten van voedsel en strooisel op zich nemen.

Pleeggezinnen met meer ervaring kunnen (1) voor baby kittens zorgen (door elk uur te voeden) (2) quarantaine doen (3) verwilderde katten socialiseren etc. Het hangt allemaal af van vaardigheid, bereidheid en beschikbare tijd.

Mijn ervaring met een verlegen zwart katje

Wel, Iza, met haar kleine gezichtje en haar goede karakter, werd snel geadopteerd. Mélodie volgde. Dan Justine (JB’s favoriet). Na 3 katten met een goed karakter, vertelde ik de voorzitter dat ik nu klaar was voor een uitdaging: een verlegen zwart katje.

Je moet weten dat zwarte katten, helaas, nog steeds als ongeluk worden beschouwd. Ze hebben het moeilijk om geadopteerd te worden, en als ze verlegen zijn, hebben ze bijna geen kans om geadopteerd te worden.

Maar omdat hij een kitten is, dacht ik dat ik nog hoop had en hem uiteindelijk kon socialiseren.

De eerste paar dagen was het een echte ramp, hij zou de muur opklimmen om mij te ontwijken, ik was super super bang voor hem. Dagenlang verstopte hij zich in mijn kast en kwam er alleen ’s nachts uit als de lichten uit waren. Ik belde de voorzitter van de vereniging, er kapot van. Ze stelde me erg gerust door te zeggen dat ze het katje terug kon krijgen als ik dat wilde, maar gaf me ook ander advies. Ik antwoordde dat ik hem een tweede kans kon geven.

Toevallig was ik werkloos in die periode. En om de 2 uur ging ik voor de kast staan, deed wat spoeling in mijn hand en liet het aan Helios (de kat) zien. Eerst was hij achterdochtig en bewoog niet. Maar na 10 minuten, begon hij mijn hand te likken en de spoeling op te eten. De volgende dagen gaf ik hem met de ene hand wat pâtée (of gekookte kip) en met de andere hand streelde ik zijn hoofd.

Als de kat te wild is, aaien sommige vrijwilligers ze met een keukenhandschoen. Het idee is om menselijk contact te associëren met iets aangenaams (eten, of spelen).

Dan, aangezien het een poesje is, kon hij niet weerstaan aan het spel. Met een klein stokje speelde ik met hem, dan bewoog ik het stokje steeds verder weg, tot zijn benen uit de kast staken, dan zijn hoofd… dan zijn hele lichaam. Ik bleef hem wat eten in mijn hand geven, tegen hem praten, hem strelen… En na een week, kwam Helios uit zijn schuilplaats.

Na een paar maanden leerde hij me op de mond te kussen als ik “kus” zei. Hij spinde de hele tijd, bood zijn buik aan om gestreeld te worden. Hij blijft mijn favoriete kat van alle katten die ik heb opgevangen. Helios is sindsdien geadopteerd en heet nu Misha.

Helaas, je kunt niet alle katten in de wereld socialiseren. Gitane liet zich bijvoorbeeld alleen maar aanraken als ze haar favoriete app op de iPad aan het spelen was 😀 ahahahha maar toen ze eenmaal geplaatst was bij haar adoptiegezin, werd ze verliefd op de zoon van de adoptant en hij kan haar zonder probleem aanraken. Ze kan het goed vinden met de andere katten en heeft nu een gelukkig leven.

Hoe krijg je katten geadopteerd?

De verenigingen plaatsen de aankondigingen op hun Facebook, op de gespecialiseerde sites, op de speciale forums…. maar hoe meer het gastgezin actief is, hoe meer kans de katten hebben om geadopteerd te worden.

En het komt allemaal neer op de eerste indruk: de foto. Zo ben ik begonnen met fotografie. Ik was zo goed in kattenportretten dat ik zelfs de katten van andere pleeggezinnen een handje hielp, door mooie foto’s van hen te maken.

Andere gastgezinnen

Met de andere pleeggezinnen zagen we elkaar minstens één keer per jaar en het was als een grote, zorgzame familie, het ging echt goed. Van tijd tot tijd waren er “open dagen”, waar we de meest sociale katten ter adoptie voorstelden in een kamer – toekomstige adoptanten konden hen komen bekijken. Daarna organiseerden we van tijd tot tijd voedselinzamelingsacties in supermarkten of voor dierenwinkels. We kenden elkaar allemaal, en de families hielpen elkaar veel om de katten tijdens de feestdagen te houden. Ik ging eten geven aan de katten en de kattenbak verschonen bij een vrijwilligster thuis – tijdens haar vakantieweek; tussen twaalf en twee bijvoorbeeld.

Sommige adoptanten, die zich bewust zijn van de zaak van de dieren, zijn ook pleeggezinnen geworden. Dus, ik heb regelmatig nieuws van mijn vroegere protégés, en ik ontvang ook hun foto’s… Het is altijd een groot genoegen

Helaas, na 3 jaar, ontwikkelde JB een allergie voor kattenhaar, en met de wereldtournee, konden we niet langer katten in pleegzorg houden. Zelfs mijn kat Rosalie is momenteel bij mijn zus, en we krijgen haar één maand per jaar terug om met haar op vakantie te gaan in Frankrijk (in Trans sur Erdre en daarna in Bourville). Ik krijg haar terug als ik weer in Frankrijk kom wonen.

Een gastgezin zijn was een geweldige ervaring, en als ik kon, zou ik het graag nog eens doen.

Als deze ervaring ook u aanspreekt, zijn hier de twee verenigingen die ik aanbeveel:

Association Felis’City: zij zijn dierenartsen in de 4 hoeken van Parijs, zeer praktisch voor de gastgezinnen : https://www.facebook.com/AssociationFelisCity/

Vereniging Felin Possible: in Rennes, ik heb Rosalie geadopteerd via Felin Possible : https://www.facebook.com/felinpossible/