Na enkele maanden junk food (vooral in Paraguay & Uruguay), begint de heimwee voelbaar te worden. Gelukkig hebben we een week gepland in Buenos Aires, een versie van Parijs (alleen beter)

Reisdagboek

Ter herinnering: In de vorige aflevering waren we in Uruguay, in Colonia del Sacramento om precies te zijn. Na een zeer zware nacht door vele beten (van onbekende insecten) staan we om 8 uur op om om 10:30 uur de boot naar Buenos Aires te nemen (we moeten om 9:30 uur bij de terminal zijn om door de immigratiecontrole te komen). Ik zie dat de beten opgezwollen zijn. We gaan direct naar het ziekenhuis hiernaast om er zeker van te zijn dat ik niet dood ga. Het vonnis was binnen: allergie voor de beten. Maar van wat? De dokter wil het niet zeggen. Maar na lang onderzoek denken we oprecht dat het bedwantsen zijn -> EL VIAJERO HOSTAL, TE VLIEGEN ! Wonder boven wonder slagen we erin de dokter te betalen, de medicijnen te kopen en op tijd bij de terminal te zijn. OUF! Omdat ik geen seconde langer in Uruguay wil blijven.

Boot Colonia del Sacramento => Buenos Aires

Het is dus met een gemarteld lichaam, gezwollen armen en benen dat ik de immigratiecontrole in Colonia del Sacramento passeer. De twee douanebeambten zitten naast elkaar, zodat u tegelijkertijd een Uruguayaans uitreisstempel en een Argentijns inreisstempel kunt krijgen. Overal in de terminal hangen posters over zika, ik lees aandachtig de symptomen om me gerust te stellen dat ik me geen zorgen maak (tegelijkertijd zou de dokter me vanochtend hebben verteld als ik verdachte symptomen had). Zoveel te beter, anders denk ik niet dat ze me de boot hadden laten nemen

De reis duurt maar een uur. We zijn met Uruguayaanse supporters die naar een wedstrijd komen kijken. Ze zingen tijdens de hele reis, het is erg feestelijk

Buenos Aires

Bij aankomst, besluiten we een taxi te nemen. Een man moet taxi’s voor ons bellen (we staan met velen in de rij), hij is geen ambtenaar of werknemer van de terminal. Zodra de taxi arriveert, geeft de chauffeur hem een fooi. Ons hostel ligt hemelsbreed maar 3 km verderop, maar er zijn VEEL eenrichtingsstraten in Buenos Aires, we betalen uiteindelijk 200 pesos voor de rit (12€) – meter tarief. Let op: neem hier nooit meer een taxi

Getraumatiseerd door onze laatste ervaring in slaapzalen, besluiten we in het hostel om onze reservering te wijzigen in een privé-kamer. Ik zal 2,5 dagen achter elkaar in deze kamer blijven (ja de dokter heeft me een roze crème gegeven om op mijn beten te smeren, mijn huid is fluorescerend roze, hoe kan ik zo naar buiten gaan ?)

Als je nog nooit het slachtoffer bent geweest van bedvlooien, laat me dan beschrijven hoe ik me voel: er zijn er die helemaal niet reageren op de beten (JB is een voorbeeld), en er zijn er die het gevoel hebben eraan dood te gaan (ik). Als ze opgezwollen zijn, doen de beten veel pijn en heb ik hele slechte nachten, tussen de pijn en de angst om weer gebeten te worden of de vlooien met me mee te dragen naar Buenos Aires. Al onze spullen werden naar de wasserij gestuurd met de instructie om ze in de machine te drogen, zo heet mogelijk. De zakken worden met heet water gespoeld en de wegwerpartikelen worden zonder pardon weggegooid

Zo blijf ik 2 en een halve dag in “getraumatiseerde” modus terwijl JB “administratieve” handelingen verricht om de dollars om te wisselen, de metrokaarten (SUBE) te kopen, een simkaart te kopen en twee voetbalwedstrijden bij te wonen

De terugkeer

Op de derde dag, zie ik er weer als een mens uit. Het is pas vanaf dit moment dat we Buenos Aires bezoeken. Sinds enkele weken lijden we aan slecht eten en we sluiten onze ogen voor de exorbitante prijzen van de restaurants in Buenos Aires om te eten

• De beste Argentijnse steak bij Don Julio (het beste steakhouse in Buenos Aires). Het addertje onder het gras: we moesten 60€ betalen voor de maaltijd voor twee, maar het was het waard!
• Peruaanse ceviche (dat is lang geleden) en Sushi: het is grappig, de Japanse restaurants hier zijn ook Peruaans, misschien omdat de recepten één ding gemeen hebben: rauwe vis
• Ambachtelijk ijs: de vaso van 40 pesos is genoeg voor twee. Ohlala, ik hou van ambachtelijk ijs in Zuid-Amerika!!!
• Argentijnse rundertartaar: ik heb 3 maanden moeten wachten om (eindelijk) een Frans restaurant te vinden dat tartaar serveert. Ik raad die in Brasserie Pétanque aan.
• Bibimbap + bubble tea bij Barrio Chino in Buenos Aires (Chinatown): een klein Aziatisch tintje is nooit te veel.

Daarna ben ik klaar om het junkfood en de afwezigheid van salade te trotseren tot het einde van mijn wereldreis (d.w.z. gedurende 1,5 maand)

N.B.: We zullen dan van accommodatie veranderen om 3 dagen in het Babel Plaza door te brengen, een hotel dat uiteindelijk minder kost dan het hostel, omdat we vrijgesteld zijn van BTW en betaling met credit card accepteren

Tango

Wat culturele activiteiten betreft, moeten we natuurlijk een tangoshow bijwonen. Maar niet zomaar een show! Omdat we blut zijn door de vele te dure restaurants, vinden we wonder boven wonder een show van 1,5 uur die maar 30€/persoon kost bij Tango Porteño. Er zijn maar 8 dansers (vandaar de lage prijs, tegenover 85€ op andere plaatsen), maar we houden echt van de show. Argentijnse tango is heel anders dan de ballroomtango die ik een paar jaar geleden leerde. Het is sexier en het voetenwerk is erg indrukwekkend

We bezoeken ook La Boca, een arme wijk van Buenos Aires maar bekend om de straat El Caminito, met veel restaurants voor toeristen en straatdansers die niet aarzelen om een geïmproviseerde show op te voeren (voor de toeristen). Om het gebied wat gastvrijer te maken, zijn de huizen in felle kleuren geschilderd. Het is erg toeristisch, maar het heeft zijn charme

Eva Perón

In de omgeving van Palermo is er een plaats die voor ons van bijzonder belang is: het museum van Evita (Eva Peron née Duarte), een voormalige first lady die zeer geliefd is bij het Argentijnse volk. Ik hoorde voor het eerst over deze dame door het lied “Don’t cry for me Argentina” van Madonna, dat deel uitmaakte van de musical Evita, gecoproduceerd door Tim Rice en Andrew Lloyd Webber

Andrew Lloyd Webber, spreekt het iemand aan? Het spook van de opera? We hebben deze musical op Broadway gezien tijdens onze reis naar New York. Wat een goede herinneringen!

Terugkomend op Evita, zij is het type vrouw dat voor niets stopt en alles doet om haar doelen te bereiken. Maar omdat ze van bescheiden afkomst is, denkt ze ook aan de vrouwen die geleden hebben zoals zij. En het stemrecht voor vrouwen is ook aan haar te danken. Ik heb een diep respect voor deze dame en aangezien ik ook van de musical hield, is het niet meer dan normaal dat ik terugga naar de plaatsen die haar leven hebben getekend, namelijk het Museo Evita, het oude huis dat door haar stichting werd gekocht om hulpbehoevende vrouwen te huisvesten; en de Casa Rosada, van waaruit zij haar beroemde toespraak hield, die werd omgevormd tot “Don’t cry for me Argentina”, gezongen door Madonna

We gingen haar begroeten op het Recoleta kerkhof waar ze begraven ligt. Haar kist is 5m ondergronds begraven, om veiligheidsredenen. En ook al is haar graf een beetje moeilijk te vinden, kijk maar uit naar groepen toeristen, die er onvermijdelijk voor stoppen. Het is trouwens de mooiste begraafplaats in Zuid-Amerika. Eerlijk gezegd, als mijn appartement net zo groot is als hun tombe, heb ik geluk

De Paus

De huidige paus is de trots van het land, en vooral van de souvenirwinkels. Je kan stickers, postkaarten, sleutelhangers… kopen met zijn afbeelding. De enorme kathedraal naast de Casa Rosada was “van hem”. Het is erg mooi, met prachtige glas-in-lood ramen en zeer geslaagde trompe-oeil schilderingen

Buenos Aires = Parijs van Zuid-Amerika

Ik voel me hier bijzonder goed omdat ik hier een deel van Parijs terugvind. De architectuur, de nep obelisk, het metro/bus systeem, de mogelijkheid om elk soort voedsel te vinden..

Wij komen vaak gebouwen tegen, vooral in Micro Centro, die zonder enig probleem in het centrum van Parijs hadden kunnen staan. We horen ook vaak accordeon, maar dat komt vaak uit een restaurant waar ze tango spelen

Er zijn zelfs overal Carrefour supermarkten. Trouwens, Carrefour past er goed bij. Hier hebben we kleine supermarkten zoals Carrefour Market (waar je alles kunt vinden behalve groenten en fruit), en plaatsen waar je alleen groenten en fruit kunt vinden. Op die manier doodt Carrefour niet (te veel) de lokale handel

De metro in Buenos Aires is niet altijd voorzien van airconditioning (het hangt van de lijn af), zoals in Parijs. Er is ook muziek en er zijn shows in de metro, maar het niveau is echt hoger dan in Parijs. Het verbaast me ook dat één op de drie mensen geld geeft, soms verdringen ze elkaar om de artiest te kunnen bereiken en hem de 2-3 pesos te geven. Ik moet toegeven dat ik ook geld heb gegeven toen een muzikant met een harp op de trein stapte en twee liedjes van Amélie Poulain speelde (ik zei toch dat ik heimwee had)

Het metronetwerk is minder dicht, daarom nemen mensen toch liever de bus. Google Maps geeft een overzicht van alle buslijnen en dienstregelingen in Buenos Aires (met een paar kleine foutjes), wat het supergemakkelijk maakt om je te verplaatsen. Elke reis kost ongeveer 6-7 pesos. En iedereen koopt een SUBE-kaart die ze in KIOSCO of krantenwinkels opladen. Als je op de bus stapt, moet je je bestemming bekendmaken zodat de chauffeur je het juiste tarief kan laten betalen

Argentijnen drinken minder dan Fransen, ik denk dat we maar 2 dronken mensen hebben ontmoet. We voelen ons hier echt veiliger dan in Parijs (ook al laten we ons paspoort en een groot deel van ons geld achter in het hotel)

Het weer is ook zeer aangenaam: 25°C medio maart, geen wind, geen overdreven airconditioning in de bussen of in de winkels/restaurants. We eten laat (restaurants open om 12 uur en om 20 uur), we staan laat op (ontbijt om 8 uur of zelfs 9 uur in het hostel)

Na zoveel lof moet ik nog steeds uitleggen waarom we hier niet kunnen wonen: het is te duur! Ik dacht dat Patagonië en Uruguay ons hadden afgemaakt, maar nee, Buenos Aires heeft onze portemonnee leeggehaald. Een goede steak kost hier 400$AR (vs. 250$AR in Patagonië), laten we het maar niet over de taxi hebben, die is te duur. Wanneer het hotel ons vertelt dat de taxi naar de luchthaven ons 600$AR (38€) zal kosten, was dat voor ons de deal van de eeuw (Uber doet dezelfde rit voor 60€). Alle toeristische activiteiten zijn een voorwendsel om ons langzaam maar zeker te ruïneren: 200 tot 300 dollar voor een tour waarbij we alles te voet moeten doen, 100 dollar voor een voetbalwedstrijd, 85 euro voor een tangoshow van 1u30… en ga zo maar door

Natuurlijk zijn er goedkope eetgelegenheden (empañadas voor $25AR bijvoorbeeld), maar het is moeilijk om elke dag alleen dat te eten. De goedkoopste menu’s (met een lomito of milanesa, d.w.z. iets gefrituurd van 3000 calorieën) liggen rond de 170$AR + 10% fooi (verplicht)

JB wijst erop dat we zelfs in Parijs niet zoveel uitgeven

Het is tijd om te gaan… Naar Rio de Janeiro! Youhouuuuuuuuuuuuu