Hoe kan ik (gratis?) een Sumo training bijwonen in Tokyo (Japan)?

Sumo is een voorouderlijke sport die 1500 jaar geleden ontstond. Een bezoek aan Japan is een gelegenheid om deze weinig bekende sport te ontdekken.
Er zijn maar 6 Sumo toernooien per jaar in Japan en die duren 2 weken. Het Osaka toernooi eindigt de dag na onze aankomst in Japan. Omdat ze er niet aan gedacht hadden mij op voorhand te verwittigen, missen we de kans om het toernooi bij te wonen. Jammer.
Buiten de toernooiperiodes is het echter mogelijk om ’s ochtends trainingen bij te wonen in een Rikishi (sumoworstelaar) Heya (stal).

Als u er zeker van wilt zijn dat u een training kunt bijwonen, kunt u een tour boeken op de website van Viator (Viator link).

Hoe kan ik gratis een Sumo training bijwonen?

Ik las op verschillende blogs dat het mogelijk was om gratis een sumo training te volgen. Enige kennis van het Japans is een grote hulp, maar het is niet noodzakelijk.
In Tokio is er een “sumo-district” (Ryogoku) waarin veel stallen zijn gevestigd.
Het beste is de dag ervoor te bellen om te horen of er de volgende dag een trainingssessie is (normaal vinden die elke dag plaats tussen 6.30 en 10.00 uur) en vooral of u die mag bijwonen.
Omdat ik geen woord Japans sprak, besloot ik mijn geluk te beproeven door er onverwacht heen te gaan.
Op deze pagina: http: //www.dosukoi.fr/annuaire-internet-heya/, vindt u een lijst van Heya. De meeste zijn gemakkelijk te vinden op Google Map.
Op dinsdag 1 mei sta ik om 5:45 uur op om om 6:15 uur het appartement te verlaten. Ik ben nogal speels omdat maandag en woensdag feestdagen zijn in Japan. Ik weet niet of de trainingen doorgang zullen vinden.
Ik vertrek voor ongeveer 30 minuten lopen om bij de dichtstbijzijnde heya te komen.
Ik maak van de gelegenheid gebruik om de volgende zin uit mijn hoofd te leren: ohayô (gozaimass’) – keiko no kengaku wa dekimasuka? (Hallo, kan ik de training bijwonen?).
Eerste poging: Shikoroyama-beya
De eerste stal waar ik naar toe ga heet Shikoroyama-beya. De deur is gesloten, maar een poster van sumoworstelaars op de deur bevestigt dat ik op de juiste plaats ben.
Ik bel de intercom en als er iemand opneemt, vergeet ik meteen de zin die ik net uit mijn hoofd geleerd heb. Ik stamel mijn verzoek in het Engels. Een jonge man (sumo?) doet de deur open, ik buig als teken van respect en stel hem mijn vraag. Het is waarschijnlijk onbegrijpelijk, maar hij begrijpt het idee. Hij laat me wachten en gaat naar binnen, waarschijnlijk om toestemming te vragen aan de meester van de plaats.
Mijn gesprekspartner komt enkele ogenblikken later terug, het antwoord is negatief.
Ik dring natuurlijk niet aan, bedank hem en ga mijn geluk elders beproeven.
Ik ben gerustgesteld dat de training zal plaatsvinden tussen deze twee vakanties.
Tweede poging: Takadagawa-beya
De tweede stal die ik vond is maar een paar minuten hier vandaan.
Deze keer is de voordeur open. Ik kom binnen en zie, in de kier van een andere deur, twee sumo’s zich klaarmaken.
Ik denk dat ik nog nooit zo dichtbij ben geweest. Ik twijfel een beetje over hoe verder te gaan. Terwijl ik op het punt sta mijn schoenen uit te trekken om de meester van het huis te zoeken, passeert een jonge assistent. Deze keer herinner ik me mijn zin in het Japans. De uitspraak is waarschijnlijk niet beter, maar het antwoord is hetzelfde: negatief.
De klap is hard, het is echt frustrerend om zo dichtbij te zijn en niet in staat te zijn om de training bij te wonen.
Derde poging: Arashio-beya
Voor mijn derde poging, ga ik naar Arashio-beya.
Deze stal is de meest “toeristische” en de stal die ik het meest in training zal zien.
Hier is het in feite niet nodig om een vergunning aan te vragen. Het interieur van de hal is zichtbaar vanaf de straat door de ramen. Het is dus mogelijk en toegestaan om de opleiding van buitenaf te observeren.
Ik kom om 7:10 aan en de training zou om 7:30 beginnen, maar ik vind het vreemd stil.
Enkele minuten later kwam er een Amerikaanse toerist aan die mij vroeg of ik gebeld had (men kan bellen om te weten of er de volgende dag een training is). Hij legt uit dat hij er de dag ervoor al was geweest, dat er geen training was. Hij ziet dat de ramen vandaag open staan, wat een bemoedigend teken is. Andere toeristen arriveren beetje bij beetje.
Om 7:30 uur komt iemand de gordijnen openen die de binnenkant van de kamer verborgen hielden. Deze keer zeg ik tegen mezelf dat het goed zal zijn.
Helaas, de minuten verstrijken en de kamer blijft hopeloos leeg. Ik heb tot 8 uur gewacht voor ik het opgaf.
Conclusie van mijn pogingen
Er zouden veel andere teams zijn om te testen, maar ik zeg tegen mezelf dat het te laat is, er is geen manier dat ik zal worden aanvaard als de opleiding al begonnen is.
Gratis een sumo training bijwonen is mogelijk, velen is dat gelukt. De onzekerheid om te worden toegelaten, de eer om te worden aanvaard, de kans om de enige “toerist” te zijn die aanwezig is, … moeten deze ervaring uniek maken.
Maar het zal niet voor mij zijn. Er komt duidelijk wat geluk bij kijken, en een Japanse spreker of begeleider zou moeten helpen.
Japan is de laatste tijd ook gekenmerkt door verschillende schandalen in de Sumo-wereld, wat ook niet kan helpen.

Hoe kan ik een Sumo training bijwonen door te betalen?

Als ik langer in Tokio was gebleven, had ik mijn geluk nog een ochtend beproefd, maar de tijd dringt. Dus ik besluit een bezoekje te brengen om zeker te zijn van een training.
Ik vond een tour op de Viator website georganiseerd door “Schoonheid van Japan” (Viator link). Het is vrij duur en neemt af naar gelang het aantal mensen. Het kost ons 150 € voor twee.
Merk op dat als je het geluk hebt in Japan te zijn tijdens een toernooiperiode, Viator ook tours aanbiedt om bij te wonen (Viator link).
De dag na de bestelling ontvangen wij de instructies, de afspraak vindt plaats om 8:30 uur voor de stal van Tamanoi-beya.
We komen 15 minuten te vroeg aan, ik ben fysiek en psychologisch uitgeput door mijn wake up call van 4 uur ’s ochtends om de halve finale van de Europa League Salzburg – Marseille te bekijken.

De verantwoordelijke voor de rondleiding is al aanwezig, hij overhandigt ons een blad met verschillende instructies in het Engels, zoals :

• Niet eten of drinken
• Niet praten
• Toestemming om foto’s te nemen, maar alleen zonder flits
• Zet telefoons op stille stand
• …

Na de regels te hebben gelezen, gaan we de zaal binnen en gaan zitten, ongeveer vijftien toeristen kijken naar de training. Ik was liever alleen geweest voor meer authenticiteit, maar het is ok, het is niet te veel een toeristenfabriek.
Het voordeel van het bijwonen van een training in plaats van een toernooi is de nabijheid van de worstelaars, we zijn 3 of 4 meter verwijderd van het gevecht. Dicht genoeg om de botsing te horen, het zweet te zien stromen en het gekreun te horen. Het is indrukwekkend.

De training bestaat voornamelijk uit herhaalde gevechten. Elke keer verlaat de verliezer zijn plaats terwijl de winnaar blijft. Het is genoeg voor een sumo om 3 of 4 gevechten achter elkaar te winnen om hem zo te zien stikken en zweten dat de fysieke inspanning belangrijk is.

Tijdens de gevechten geven twee trainers advies. Uit hun gebaren kunnen wij opmaken dat het advies hoofdzakelijk betrekking heeft op de wijze waarop de tegenstander moet worden gevangen en op de bewegingen die moeten worden gemaakt. Men voelt een groot respect voor de meesters, wanneer een van hen raad geeft, luistert men gelovig en buigt dan om hen te bedanken.

De vechtsessies lijken te worden georganiseerd per gewichtscategorie (of niveau?). Er zullen 4 verschillende sessies zijn van de lichtste (de minst zware eerder?) tot de grootste. Tijdens de gevechten, doen de andere worstelaars wat rekoefeningen zonder veel overtuiging. Deze wachttijd zou naar mijn mening efficiënter kunnen worden benut.

Aan het einde van elke sessie doen de worstelaars een nogal verbazingwekkende krachtoefening, zij moeten een kameraad slaan en hem een paar meter verplaatsen. Gezien het gewicht van de honden, is het noodzakelijk om daarheen te gaan.


De training zal ongeveer 3 uur duren. De sumo’s zullen eindigen met wat rekoefeningen, wat push-ups en een lichaamsoefening waarbij ze een groot tractorwiel moeten verplaatsen.

Aan het eind krijgen we de kans om met een paar worstelaars op de foto te gaan.

Korte video van gevechten

Conclusie

Het bijwonen van een sumotraining is een geweldige ervaring om de typisch Japanse cultuur te ontdekken.
Het ongemak van 3 uur in de lotushouding te zitten, zonder een woord te kunnen zeggen en de zeer repetitieve kant van de training kunnen echter lang lijken. Niet noodzakelijkerwijs aan te raden om met kinderen te komen die moeite zullen hebben om op hun plaats te blijven.
Om een training te boeken op de Viator website, klik op deze link.