Managua, eerste dagen in Nicaragua & micro-bus naar Granada

Een kort artikel om jullie te vertellen over onze eerste dagen in Managua, de hoofdstad van Nicaragua.

We verlieten Panama City waar we 2,5 dag verbleven. Bij het inchecken werd ons niet om een uitrijkaart gevraagd, maar om het vaccinatieboekje tegen gele koorts(fiebre amarilla). Gelukkig hebben we het (gedaan in 2016 voor het vertrek van de wereldtournee).

Als we in Managua aankomen, controleert iemand ons met een machine om te zien of we koorts hebben of niet. Bij het verlaten van het vliegtuig wordt om het inentingsboekje tegen gele koorts(fiebre amarilla) gevraagd (dit omdat wij uit een van de landen komen die door deze ziekte zijn getroffen).

We passeren voor de immigratiedienst, waar we 10$/persoonentree betalen.

Het is de rustigste luchthaven ter wereld, we worden zelfs niet lastiggevallen door taxi’s. Het is nodig om hen te ASKEN of ze voor ons kunnen zorgen 😀 Ze kondigen ons allemaal een tarief rond de 25$ aan tot in ons hotel. Te veel !

We nemen geld op bij Banpro ATM’s, zonder kosten op de luchthaven, terwijl het 1,5% tot 4$/opname in de stad is. Ik begrijp het niet.

We kopen een SIM kaart bij Claro(info & tarieven hier). Omdat we Spaans spreken en de prijs in cordobas vragen, zijn we minder genaaid dan een ander stel – dat noch Engels noch Spaans spreekt – dat 10$ betaalt voor bijna hetzelfde.

Dan begint het als een gek te regenen. Er is zoveel water dat het een hels kabaal maakt. Op straat worden zelfs de afvoerkanalen opengezet om het water sneller te laten weglopen – en ze slagen daar niet zo goed in dat het in plaats daarvan een fontein wordt.

Met de applicatie Ray (het equivalent van Uber), kost de race ons slechts 250 cordobas (7,4$ in plaats van 25$ aangekondigd door de taxi’s). Betaling in contanten

Ons hotel is een condominium in een welvarende wijk en helaas zijn er niet veel restaurants in de buurt (normaal gesproken zouden die er wel moeten zijn, maar door de crisis van vorig jaar zijn veel van dat soort projecten onvoltooid gebleven).

Er is een winkelcentrum op 1km maar we kunnen niet eens lopen (snelle weg zonder stoep). Ofwel moeten we een VTC nemen met Ray (jammer, voor zo’n afstand), ofwel moeten we bestellen voor een levering aan huis. We zien de bezorgscooters met het Hugo logo en uiteindelijk lukt het om bij hen te bestellen. Yippee! De betaling gebeurt daarentegen altijd contant, en de applicatie vraagt tijdens de bestelling of de bezorger al dan niet wisselgeld moet geven.

Wat een beetje gênant is aan deze stad, is dat er geen binnenstad is waar je kunt rondwandelen en rondkijken. Het echte stadscentrum werd verwoest tijdens een vulkaanuitbarsting. Anders zou Managua zijn geweest zoals de andere koloniale steden Leon en Granada vandaag.

Hier is de verbindingssnelheid zeer hoog, maar wij verheugen ons erop deze charme-loze stad te verlaten voor Granada.

Managua -> Granada per microbus

Op aanraden van Lauriane gaan we met de VTC naar de busterminal van UCA (100 cordobas).

Bus terminal” is een groot woord, want het is niet meer dan een nogal ongeorganiseerde plaats waar verschillende micro-busjes (24 zitplaatsen) vertrekken.

Zodra de taxi stopt voor een bus met het opschrift “Granada”, neemt iemand onze koffers en zet ze in de kofferbak van de bus. JB volgt de kruier om te voorkomen dat hij verdwijnt met onze bagage, terwijl ik de taxichauffeur betaal. De reis van Managua naar Granada kost slechts 33 cordobas per persoon. De koffers liggen in de kofferbak, maar er wordt ons toch gevraagd voor de koffers te betalen. Wij wisten niet dat dit een aanvaardbare praktijk was en weigerden te betalen. Mijn leraar Spaans vertelde me later dat het aanvaardbaar is de halve prijs te betalen voor bagage, zelfs als die in de kofferbak ligt en geen zitplaats inneemt.

Lees hier meer over ons avontuur in Granada