De laatste keer dat ik op het vliegveld van Bangkok was, was in 1997. Ik was erg klein en mijn 2 uur durende tussenstop daar leek me zo magisch dat de luchthaven immens groot was en vol met speelgoed.

Ondanks de nabijheid van Vietnam ben ik nog nooit in Thailand geweest en JB ook niet.

Deel 1 : Reisdagboek
Deel 2 : Praktische adviezen

Deel 1: Reisverslag

We vertrekken om 6:30 uur vanuit ons hotel in Kathmandu en komen om 20:00 uur aan op de luchthaven van Bangkok.

De dag was lang: de tussenstop op het vliegveld van Delhi doet ons begrijpen dat niemand onze Nepalese roepies wil hebben. Op de luchthaven van Bangkok, hetzelfde scenario: de geldwisselaars kopen geen Nepalese roepies. Geen probleem

We doen onze gebruikelijke stappen wanneer we in een nieuw land aankomen: aankoop van een SIM-kaart en data (550 bath voor 30 dagen), geld afhalen (alle banken rekenen 200 bahts voor elke afhaling met een buitenlandse kaart, dus het is beter om veel af te halen).

We nemen de Airport Link voor 35 bahts/persoon dan een verbinding met de metro. Het is noodzakelijk het station van metro te kiezen waar men wil afdalen en te betalen volgens zijn weg. De metro is erg schoon, voorzien van airconditioning. Als ik aan de Parijse metro denk, zie ik niet in waarom wij onszelf beschaafder vinden dan anderen, terwijl andere landen (zoals India) erin slagen hun metro superschoon te houden. Mensen gaan in de rij staan voor ze naar binnen gaan en wachten tot iedereen is uitgestapt. Hoe dan ook, het is aan het veranderen…

Ons hostel (T-Boutique Hostel, Booking link) ligt op 2 minuten lopen van de metro. Het is het schoonste hostel dat ik ken. De inrichting is minimalistisch, al het meubilair is van hout (handgemaakt) en we lopen op blote voeten in het hotel. In India of Nepal in hotels, haatte ik het om op blote voeten te lopen omdat de vloer altijd vuil is. Maar hier is blootsvoets lopen een waar genoegen, de vloer is fris en schoon.

De badkamer is gedeeld maar alles is schoon dus er is geen probleem. Voor een goede douche is het beter om naar de benedenverdieping te gaan om meer waterdruk te hebben. Dit is een ander probleem dat we in Frankrijk niet tegenkomen. Sinds het begin van mijn reis besef ik elke dag hoeveel geluk wij hebben, er zijn veel dingen waarvan wij denken dat wij ze hebben, maar die elders niet het geval zijn. In India bijvoorbeeld zijn gearrangeerde huwelijken nog heel gewoon, zelfs in de grote steden. De warme en overvloedige douche die we elke morgen hebben, nou, zo een heb ik niet meer gehad sinds ik op mijn wereldreis vertrok.

Het is 22.00 uur maar gelukkig zijn de restaurants nog open. We nemen onze intrek in een bui bui die een menukaart in het Engels heeft, graag met wat foto’s. We eten goed, “niet pikant”, voor 200 baht (5 €). Ik ben blij dat ik, na 2 maanden ondanks mezelf vegetarisch te hebben gegeten, in een land ben waar ik zoveel vlees kan eten als ik wil. Het is natuurlijk in de richting van een restaurant gespecialiseerd in eend dat ik stopte.

U zult zien dat ik een soep van eendenvleugels eet (foto links). Deze benige delen, die in Europa zeer verafschuwd worden, zijn in Azië zeer populair. Het bruinige blokje dat je daar ziet is varkensbloed. Maar het is erg goed.

Dag 2: Siam Square, China Town

Ik heb geen hydraterende crème meer en mijn huid laat het me weten. Dus besluit ik de hele ochtend te gaan winkelen voor Koreaanse en Japanse cosmetica in de buurt van Siam Square, bij de Digital Gateway.We nemen een Uber om er te komen, veel goedkoper dan de autoriksja. Ik heb hier een artikel aan gewijd.

Waarom Koreaanse/Japanse producten? Het is niet omdat ik tegen Thaise producten ben. In heel Azië zijn de mensen dol op Koreaanse cosmetica, die bekend staan als doeltreffend en goedkoop. Zij passen ook de Japanse/Koreaanse gelaagdheid toe, een bijzonder doeltreffende huidverzorgingsmethode, die ook in Europa en vooral in de VS meer en meer ingang vindt. Om meer te weten over mijn layering tijdens de wereldtournee, het is hier.

We ontdekken in een winkelcentrum naast de deur het 4D imax formaat (3D maar met wind, water… effecten en een enorm scherm). Maar de enige film die dit formaat biedt is de nieuwe Star Trek. Willen we er 15€ voor uitgeven ? Nee !

We gaan terug naar het hostel om het ticket voor Koh Tao de volgende dag te boeken. Ze verkopen gecombineerde bus/boot kaartjes (genaamd “Joint Ticket”) voor 1100 bahts en we willen er zeker van zijn dat het hostel er op tijd een paar voor ons kan krijgen. Ter informatie, als we geld uit de pinautomaat halen, hebben we alleen biljetten van 1000 baht. Er werd ons verteld dat het geen probleem was als we een gerecht van 40 baht betaalden met een biljet van 1000 baht, mensen hebben altijd veel contant geld bij zich.

Ik ontdek dat mijn Chinese buren, die ’s morgens zijn aangekomen, midden in een schoonheidsbehandeling zitten met een vochtinbrengend masker op hun gezicht. JB zegt dat ik lid moet worden van hun beautyclub, maar het bewijst alleen maar hoe populair Koreaanse huidverzorging is in Azië.

Ik test mijn ’s morgens gekochte producten en we gaan uit, rond 19.00 uur, richting China Town. De omgeving is geweldig, ik hou van de sfeer. De keuken is in de straat, u kunt de koks zien werken en de garnalen op de barbecue bruin zien worden.

We kiezen voor een visrestaurant, met airconditioning. En daar, hallucineren we voor de Thaise organisatie. De klanten krijgen een nummer en wachten op straat tot er een plaats vrij is. Alles wordt gecommuniceerd via walkie-talkie. Zodra er een plaats vrij is, deelt de ober die verantwoordelijk is voor een verdieping dit mee aan zijn baas. Hetzelfde geldt voor bestellingen. Wij, nummer 22, worden verwacht op de 3e verdieping. Elke bestelling wordt genummerd om de communicatie naar de keuken en de factuur aan het eind te vergemakkelijken. Het lijkt een chaos, maar het is perfect georganiseerd.

Voor dit alles, plus rijst en drankjes, betaalden we 12€ (500 baht), bij T&K Sea Food.

Ik stop om een setje “kleefrijst met mango” te kopen (om te proberen volgens de rugzaktoerist). Ook al ben ik gewend aan de Vietnamese zoet-zout mix, dit gerecht is echt vreselijk.

Vlak voor het restaurant is er een massagesalon met 10 stoelen naast elkaar. Voor 150 baht (3,8€), krijgen we een voet- en kuitmassage van 45 minuten. Het voelt goed, vooral omdat mijn kuiten nog steeds pijn doen na mijn mini trektocht in Nepal. Als ik de salon verlaat, zijn mijn voeten licht, ik voel ze niet eens meer.

We zien veel straatverkopers van dorian, het fruit dat stinkt, voor 200 baht (erg duur). Persoonlijk vind ik het niet zo erg stinken. Het stinkt net zo erg als een overrijpe mango. Dan, de smaak is speciaal, ik heb het gevoel boter te eten. Mijn moeder houdt van dit fruit, maar zij is de enige in de familie.

We zien ook Chinese restaurants die haaienvinnensoep of vogelnestjessoep verkopen (erg duur, niet lekker, en niet goed voor deze dieren); een bar die prachtig is ingericht in de Shanghaï-stijl van de jaren ’20. Zelfs de zangeres, die moderne liedjes covert, heeft die plagerige manier van zingen die je in films uit die tijd ziet.

Vlakbij het metrostation zie je straatverkopers met een bamboematje op de stoep. De gerechten worden niet van tevoren bereid, maar als je wilt, kun je er zitten en een lekkere pittige mangosalade eten. De meisjes die alleen een matje en een mandje hebben, zijn masseuses.

Sinds mijn aankomst ben ik al aangezien voor een Thais meisje, wat me niet onwelgevallig is, want ik vind ze erg mooi (om helemaal objectief te zijn, ze zijn echt heel mooi, klein, dun, goed gekleed, met een kleine honingzoete stem).

Hier worden we niet aangeklampt op straat, niemand volgt ons, behalve de tuk-tuks, de geadverteerde prijzen zijn correct, de bedelaars zijn er wel maar niet agressief. Er is altijd een serveerster die Engels spreekt, het menu is in het Engels, zelfs in de bui-bui. De hotels kunnen elk bus/bootticket voor u kopen zonder extra commissie.

Ik begrijp nu beter waarom toeristen zo van Thailand houden. Hier genieten we van het leven. We hoeven niet na te denken.

Dag 3: Wat Po

We brengen onze hotelkamer terug en laten de bagage bij de receptie. We nemen een Uber naar Wat Po en lunchen in de omgeving voordat we de tempels bezoeken.

Een straatverkoper maakt een mangosalade voor twee magazijnmedewerkers. We besluiten er ook een te nemen. Het is goedkoop en lekker.

Een groep toeristen arriveert uit het niets. Ze hebben dingen om weg te geven. Ze geven wat babykleertjes en speelgoed, willekeurig, aan de eigenaar van het pakhuis. Zij is net zo verrast als wij en bedankt hen hartelijk. Later zal ze ons zelf een fles water aanbieden, dat is te aardig.

Na de mangosalade hebben we een lichte lunch in een hotel met uitzicht op Wat Arun, dat in aanbouw is.

Daarna gaan we naar Wat Po, beroemd om zijn liggende Boeddha en zijn massageschool (de massage is er een beetje duur, 400 baht/uur). We blijven er urenlang zitten om verschillende Boeddha’s te bekijken.

Je ziet deze posters overal, maar de souvenir boeddha’s zijn nog steeds te koop.

Daarna richtte ik mijn pijlen op het straatvoedsel bij de uitgang van Wat Po.

We overleggen lang met de eigenaar van ons hotel voordat we om 19.00 uur de bus nemen richting Koh Tao.

Dag 15: Thaise BBQ

We zijn terug in Bangkok na een paar dagen aan het strand.
Omdat we Air Asia nemen, landen we op een andere luchthaven (Don Muang), die niet door de metro wordt bediend. Maar iedereen was erg vriendelijk om ons een bus aan te wijzen die naar de metro ging (A1, 30 Bahts).

Zodra we in het hotel waren, namen we de metro naar Terminal 21 voor een Thaise BBQ in Bar B Q Plaza, een restaurant op de 4e verdieping van het winkelcentrum, zeer beroemd en populair bij Thaise mensen.

Thaise BBQ is een combinatie van BBQ en fondue, je moet de bak invetten met een stukje vet en dan het vlees grillen. Het sap van het vlees zal de smaak aan de bouillon geven. De kool royaal gegeven zal ook smaak geven. Je kunt regelmatig water toevoegen (er is een pitcher, in het begin dacht ik dat het water was, lol). De pitcher met cola is enorm (minstens 1 liter). Je kunt kiezen voor sets (met een mix van vlees, groenten) of kleine porties aan de zijkant. Voor 1200 baht, hebben we ons echt vermaakt.

Als u het hierdoor ook wilt proberen, is een waarschuwing op zijn plaats: het vlees dat we krijgen is halfbevroren. Het is niet gemarineerd. De bijgeleverde saus is echter voortreffelijk en doet dit nadeel volledig vergeten. De bouillon mist een beetje smaak, maar dat is altijd het geval met alle asiat fondues.

Een klein overzicht van het menu:

Dag 16: Kantine bij Terminal 21

De volgende dag gaan we terug naar Terminal 21 (luiheid om bezoeken af te leggen in de brandende hitte terwijl we kunnen leven zoals de Thai, met airconditioning).

Terminal 21 is een winkelcentrum ingericht als een luchthaven. Er zijn poorten en elke verdieping is ingericht als een land (VK, VS). Het foodcourt op de 5e verdieping is erg populair bij Thaise mensen omdat het nog goedkoper is dan op straat. De gastronomische markt en de kraampjes in de kelder lijken op de Galeries Gourmet en zijn een bezoek waard. U kunt er ook zeer betaalbare kleding en decoratiemerken vinden.

Pier 21 op de 5e verdieping is een soort reusachtige kantine. Veel Thaise mensen komen hier eten, tijdens hun lunchpauze of voor een etentje met vrienden. Elke stand is gespecialiseerd in maximaal 7 gerechten waarin min of meer dezelfde ingrediënten worden gebruikt. Alles wordt zeer snel klaargemaakt, maar de moeilijkheid is om een tafeltje te vinden om te zitten. De betaling gebeurt via de eigen kaart van Pier 21. U laadt uw kaart (op verzoek verkrijgbaar) op met een bedrag dat u wilt (reken op 150 baht/persoon voor een maaltijd). Je betaalt voor de kraampjes door telkens je kaart af te geven. Als je niet alles uitgeeft, kun je het overgebleven geld terugkrijgen bij de kassa.

Het is erg goed, schoon, goedkoop (tussen 35 en 50 baht), zelfs op straat kan ik die prijzen niet krijgen. Maar het mist dat tikje dat smaak geeft aan straatvoedsel: het stof ahahha

Jb maakte van de gelegenheid gebruik om naar het Japanse restaurant te gaan (naast Pier 21). Zijn chirashi is goed, maar mijn zalmtartaar is uitzonderlijk. Ik denk dat het de beste zalmtartaar is die ik ooit heb gehad. Ik denk dat ik de ingrediënten voor de marinade geraden heb. Als ik de kans krijg, zal ik proberen deze tartaar weer te maken.

We sluiten ons verblijf in Thailand af met een film : de nieuwe Jason Bourne. De plaatsen zijn genummerd en achteraan duurder. Het publiek is zoals in Frankrijk: heel rustig. Kortom, niets te melden. We hadden de 4D Imax op Siam Square moeten testen. Morgen: richting Koh Tao

We komen een jaar later terug, lees hier ons reisdagboek in Bangkok n°2

Deel 2: Praktische tips

Begroting

• Visum: 0€
• Telecommunicatie: 550 baht voor 30 dagen gebruik, 4,5Go aan data in max snelheid
• T-Boutique Hostel (Reserveren link): ongeveer 20€/nacht voor een tweepersoonskamer met gedeelde badkamer
• Massage in Chinatown: 200 bahts/uur
• Bezoek Wat Po: 100 baths/persoon
• Bezoek aan het koninklijk paleis (dat we niet hebben gedaan): 500 baht/persoon
• Eten : tussen 150 bahts (op straat) en 250 bahts (in een restaurant) per persoon per maaltijd
• Vervoer
  • 50 bahts in Uber voor 3km
  • tussen 18 baht en 50 baht met de metro/persoon
  • 450 bath met Uber van/naar de luchthaven

Tips

• De metro is het goedkoopste vervoermiddel, gevolgd door taxi/Uber en als laatste tuk-tuk
• Voor een bezoek aan het Koninklijk Paleis, vergeet niet om dichte schoenen te dragen en bedek uw benen (broek, rok, lange jurk)
• Veel geld in één keer opnemen, want voor elke opname wordt 200 baht in rekening gebracht voor buitenlandse kaarten
• Zorg ervoor dat je geen pikant eten eet (“mai pet”) anders zul je vuur spuwen
• Wijs niet met je voeten naar een Thai of naar Boeddha
• Vrouwen mogen een monnik niet aanraken of naast hem zitten