[Reflectie] #1: Leven in het moment

Ik heb besloten om een nieuwe categorie op de blog te openen, waarin alle gedachten die ik tijdens de reis heb verzameld zullen worden. Het is erg “persoonlijke ontwikkeling” gericht. Een van mijn favoriete onderwerpen. En deze artikelen geven ook antwoord op de vraag die mij vaak wordt gesteld: Wat levert de wereldreis je op? Want als JB reist om aan de routine te ontsnappen en nieuwe landen te ontdekken, reis ik om mezelf te ontdekken.

Context

Om je wat context te geven: voor de wereldtournee, ondanks een opwindende baan, een mooi appartement, financieel comfort en een schattige kat, was ik volledig gestrest en ongelukkig. Mijn lichaam liet het me weten, het maakte me ziek in de zomer en in de winter, ik was steeds verkouden. Ik kreeg vreemde symptomen die de dokters niet konden verklaren. En ik voelde me schuldig omdat ik een droomleven had maar me slecht voelde. Toen ik een mini-balans van mijn leven opmaakte, wist ik dat het veranderen van land, stad, baan, vrienden, appartement… niet genoeg was, ik vond altijd wel iets verkeerd. Ik moest me omkleden.
Na dit besef, kostte het me enkele maanden om een actieplan op te zetten.
JB en ik gingen altijd naar de film, en we bleven in de boekenwinkel ernaast terwijl we wachtten tot de film begon. Toen ontdekte ik verschillende boeken die bij me pasten, ook al kostte het me verschillende jaren en lezingen om de inhoud ervan volledig te begrijpen (we zullen het er in een ander artikel over hebben). Toen ontmoette ik bij toeval verschillende mensen die me doorverwezen naar bronnen of beschouwingen die me veel hielpen.
In mijn bedrijf kon ik met een tiental collega’s een opleiding volgen onder de naam “hoe zen te zijn” of iets in die aard. Er kwamen verschillende onderwerpen aan bod, maar dit gesprek is me het meest bijgebleven:
Trainer: Laten we zeggen dat je net een vergadering met een klant hebt gehad. Het ging niet goed, het werkt op jou, waarom?
Wij: Als de klant niet tevreden is, lopen we het risico hem te verliezen
Trainer: Nou en? Wat voor invloed heeft dit op jou?
Wij: Nou, we kunnen ontslagen worden
Trainer: Nou en?
Wij: We zullen werk moeten vinden, als we het vinden.
Trainer: Nou en?
Ons: Is dat niet erg genoeg?
Trainer: Wat nog meer?
Wij: We slapen onder de brug
Trainer: Nou en?
Wij: uh…
….Trainer: Laten we eerlijk zijn, we zijn bang… om te sterven! Geen middelen, geen onderdak, geen eten, geen dit, dat… In feite zijn we gewoon bang om te sterven. Dus, tussen een vergadering die slecht afliep en onze angst om te sterven, is dat niet een beetje veel?
Na dit gesprek begreep ik dat wat mij ervan weerhield gelukkig te zijn, de angst voor de toekomst was. Dat het verschrikkelijk zou zijn, dat het afschuwelijk zou zijn, dat het ongelukkig zou zijn.
Door mezelf voortdurend in de toekomst te projecteren, verspil ik alle huidige momenten die het verdienen om volledig te worden beleefd.

Maar hoe te leven in het moment?

Je besluit niet zomaar van de ene dag op de andere om in het moment te leven. Ook al zou ik het willen, ik wist nooit hoe het moest, ik wist nooit hoe het voelde om 100% in het huidige moment te zijn. Ik kreeg het advies om te mediteren, maar dat beviel me niet zo goed.
Tot de dag dat we op wereldreis gingen, naar Zuid Afrika. Eerste bestemming. We gingen naar het Krugerpark voor een game drive. Het “wild” in kwestie was het zien van de Big 5: olifanten, buffels, leeuwen, luipaarden en neushoorns. Op de eerste dag liepen we rond in het park in “wat er ook gebeurt” modus en waren getuige van een ongelooflijk tafereel, omringd door olifanten etc. Het was magisch, en toen gingen we verder om de grote 5 te zien. Het was magisch, en toen kwamen we buffels tegen (honderd stuks, wat heel zeldzaam is), leeuwen (een grote familie met welpen die voor onze ogen speelden), neushoorns (heel erg dichtbij). Ondanks al deze magische ervaringen, had ik maar één doel voor ogen: de laatste big 5 zien, een luipaard! En het werkte zo hard, dat ik in de dagen daarna een kaart van het park kocht, alle plaatsen las waar je er een zou kunnen zien, koos voor een betalende rondleiding… Ik wilde mijn ontmoeting met een luipaard in grote lijnen plannen. Natuurlijk heb ik er geen gezien. Ik was niet gelukkig. Ik had maar één ding aan m’n hoofd: Ik ben helemaal hierheen gekomen en heb geen luipaard gezien. En ik heb veel meer buitengewone dingen gezien dan dat.
Na deze ervaring deed de frustratie, die mij dagenlang niet verliet, mij de ogen openen. Als ik geen luipaard zag, was daar een reden voor. Zolang ik niet in het moment leef, zal ik altijd gefrustreerd zijn door dit of dat niet bereikte doel. En zodra het doel bereikt is, zal ik het voor lief nemen en weer gefrustreerd raken door iets anders dat ik nog niet heb. Ik speelde in mijn hoofd de lijst van buitengewone dingen die ik in Kruger Park meemaakte, ik bekeek ze objectief. Was het buitengewoon? JA. Was het zo belangrijk om het luipaard te zien? NEE.
Na de eerste anderhalve maand van mijn wereldreis waarin ik elke dag en elk bezoek van tevoren plande, kwam het moment dat er niets meer te plannen viel.
Zo is het begonnen. Stap voor stap.
Voor Nepal wist ik van tevoren welke steden ik wilde bezoeken en in welke volgorde.
Voor Birma wist ik van tevoren welke steden ik wilde bezoeken, maar niet in welke volgorde
Voor Thailand wist ik niet eens welke steden ik wilde bezoeken.
Voor Zuid-Amerika wist ik niet eens welke landen ik wilde bezoeken 😀 We landden in Chili en stippelden gaandeweg onze reisroute uit
Dat is het, het loslaten ging geleidelijk, het kostte tijd.
Elke keer als ik het loslaat en alles gaat nog steeds goed, zeg ik tegen mezelf “ah daar had je niet over moeten stressen”, of “godzijdank heb ik dat niet tot in detail gepland, anders had ik minder flexibiliteit gehad om mijn schema te veranderen”.
Als het tegenzit, en dat is soms zo, in plaats van mezelf de schuld te geven en me te vertellen dat als ik minder lam was, minder moe, minder xyz, we minder voor iets zouden hebben betaald, we een betere reisroute zouden hebben gemaakt, we dit of dat zouden zijn geweest… ik denk terug aan de kleerkast van mijn grootmoeder.
Tijdens de oorlogsjaren in Vietnam hadden we een soort rantsoenboekje per gezin om voedsel, textiel of keukengerei te kopen. Elk jaar had elk gezin recht op xxx meter stof, van een afschuwelijke kwaliteit met lelijke patronen. Maar hé, geen keus. In deze periode ontstond een soort zwarte markt waar men kon kopen wat men wilde, tegen een hoge prijs. Mijn grootmoeder, die in een rijk gezin had gewoond dat plotseling zeer arm werd, zei tegen zichzelf: we moeten alles houden, we weten niet wat de toekomst brengt. Jarenlang legde zij dus elk jaar die xxx meter stof opzij, in plaats van ze te gebruiken om kleren te maken. En toen eindigde de oorlog, het Amerikaanse embargo… en in haar kast bleven, tot op de dag van vandaag, honderden meters stof liggen, die zoveel geld en geluk waard zouden zijn geweest, als ze in die tijd gebruikt waren, om haar gezin te kleden.
Waarom zo lang wachten? Waarom plannen maken voor een hypothetische gebeurtenis die al dan niet kan plaatsvinden, als we er nu al van kunnen genieten? Waarom denken we dat we gelukkig zullen zijn als we xyz krijgen, waarom genieten we niet van ons leven, op dit moment?