Hoe ik bijna buiten sliep in Engeland in 2003

De titel is wat overdreven, maar het stelt me in staat een knipoog te maken naar deze andere verhaaltijd in Zweden.

Een verhaaltje vaneen van mijn allereerste buitenlandse reizen in 2003.

Voor de goede orde: twee jaar later vertelde ik dit verhaal in mijn opstel voor het Franse baccalaureaat en ik kreeg 17/20 🙂

Een beetje achtergrond: het was juli 2003, mijn ouders boden me een taalverblijf van 3 weken aan in Folkestone in het zuiden van Engeland.

Ik ben 15 jaar oud en dit is een van mijn allereerste buitenlandse reizen. Tot nu toe ben ik trots de Belgische grens overgestoken voor een bruiloft in de Ardennen en ben ik twee keer in Duitsland geweest (tijdens een schoolreisje en daarna op vakantie met neven en nichten).

Deze keer ga ik echt op avontuur, want ik moet me aansluiten bij een gastgezin dat ik nog nooit heb ontmoet. Ik heb nauwelijks twee jaar Engels achter de rug (ik heb LV1 Duits gedaan…) en de jaren 4e en 3e waren niet de meest glorieuze van mijn schooltijd, dus ik weet niet veel te zeggen behalve “Hello”, “Thank you” en “Goodbye”.

Ik weet het niet meer zeker, maar ik denk dat mijn vader me naar Parijs had vergezeld om me op de trein naar Lille te zetten. In Lille veranderde ik van trein, ik ging onder het Kanaal door om in Dover aan te komen.

In Dover bood de organisatie die het taalverblijf aanbood een taxi aan om ons rechtstreeks naar Folkestone naar het gastgezin te brengen. Aangezien het taalverblijf voor mijn ouders een grote financiële inspanning was, besloten we dat ik de trein zou nemen van Dover naar Folkestone en van daar de taxi zou nemen. Dat zou me geld besparen.

Ik ga naar het loket om mijn kaartje te kopen, terwijl ik koortsachtig de zin opzeg die ik uit het hoofd had geleerd. De ticket agent stelt me dan een vraag. Ondanks mijn onbegrip verkoopt ze me uiteindelijk het kaartje met een geërgerde blik. Achteraf gezien, denk ik dat ze me gewoon vroeg of ik een “enkele” of een “retour” ticket wilde :D.

Ik kom aan in Folkestone en ik moet even wachten voor ik een taxi vind. Het is een klein voorstedelijk station, er is geen drukte. Ik wijs de taxi het adres, stap in en ontdek het verkeer door links te rijden. Een paar minuten later zet hij me af voor het huis van mijn gastheer. Ik heb mijn bestemming bereikt, ik ben een baas.

Ik klop op de deur. Niemand doet open… De taxichauffeur die staat te wachten om te controleren of alles in orde is, lijkt me te vragen of er een probleem is. Aangezien ik de televisie door de deur kan horen, maak ik me geen zorgen, ik geef hem een teken dat alles in orde is en hij vertrekt.

Ik klop nog eens op de deur, nog steeds niets… Na nog wat wachten en aarzelen, besluit ik de deur te openen. Ik val neus aan neus met een vrouw die erg verbaasd lijkt een vreemdeling in haar huis te zien 😀 Na controle, is het niet mijn gastheer!

Ik kom er een beetje verbaasd uit. Het adres lijkt te kloppen!

Ter herinnering, we leven in 2003 en de communicatiemiddelen zijn niet dezelfde als vandaag. Ik heb een eenvoudige telefoonkaart om mijn moeder te bellen in geval van nood. Omdat ik niet zie hoe ze me zou kunnen helpen, bel ik haar liever niet, ze zou zich zorgen kunnen maken.

Op dit moment, heb ik geen idee wat ik moet doen. Ik passeer een paar mensen die ik de weg vraag en me het adres laat zien dat ik heb. Ze bevestigen allemaal dat dit het huis is waar ik vandaan kom.

Ik begin door de straten te dwalen hopend op wat hulp van de voorzienigheid.

En die hulp komt er aan

Ik passeer een huis waar een vrouw haar gras aan het maaien is. Ik weet niet of het mijn blik is die om hulp roept of het feit dat ik een verdwaald kind met zijn koffer zie dat haar heeft tegengehouden. Hoe dan ook, ze komt naar me toe en ik slaag erin – ik weet niet hoe – de situatie aan haar uit te leggen. Dan neemt ze het blad met de coördinaten van mijn gastheren en belt ze op. Een paar minuten later komen ze te voet aan, ik ben gered!

De verklaring is gewoon dat er een kleine fout was in het adres dat mij werd gegeven. In Folkestone zijn er straten die doodlopen. In dit geval staat er het woord “close” aan het eind van het adres. De subtiliteit is dat er een paar straten verder precies hetzelfde adres kan zijn zonder de “close”. De organisatie vergat de “close” te vermelden 😀

Na dit incident verliep het verblijf zeer goed en 17 jaar later blijven er zeer goede herinneringen over.