Vietnamezen niet warm, vriendelijk, glimlachend, aardig, onaangenaam? Teleurgesteld door Vietnam?
Ik hoor vaak op reiswebsites of reisforums dat Vietnamezen minder aardig/chalant/vriendelijk/lachend/aangenaam/gastvrij zijn dan Cambodjaanse/Thaise/Laotiaanse mensen (doorhalen wat niet van toepassing is)…
OK, ieder zijn ding.
Maar om dan te beweren dat het hen kwetst, hen teleurstelt… want ja, zij verwachten dat de Vietnamezen hen begroeten met een glimlach op hun gezicht en roepen “dank u dat u hier bent, dank u dank u!”
Dus daar…
Het maakt me aan het lachen… geel.
Als Vietnamese vrouw, wil ik de puntjes op de i zetten.
Stel je even voor. Al meer dan duizend jaar wordt uw land binnengevallen door China, en wonderbaarlijk genoeg slaagt uw volk erin hun taal, hun schrift, hun literatuur en hun drang naar vrijheid te behouden… Tot de dag dat uw volk zich weet te ontworstelen aan de Chinese greep. Er volgen enkele perioden van geluk zonder al te veel grote incidenten, tot er een burgeroorlog uitbreekt en blanken uit een ver land (hint: het land met de Eiffeltoren) van de gelegenheid gebruik maken om uw land te komen koloniseren, zogenaamd “voor uw eigen bestwil”. Moedig vecht je volk tot het einde om zich te ontdoen van de Fransen, maar hier komen de Amerikanen, met hun giftige bommen. Moeten we het ook nog hebben over de Japanse en Zuid-Koreaanse slachtingen? 2/3 van je familie is gestorven door oorlog of hongersnood, kies jij maar. Jouw grootouders leefden in angst om elk moment door het hoofd geschoten te worden. Jouw ouders leefden als kinderen in angst dat er elk moment een bom op hun hoofd kon vallen. Je eindigt met een zware familiegeschiedenis die 100 jaar psychotherapie verdient.
Nu jouw generatie eindelijk vrijheid kent, heb je de kans om eindelijk een vaste baan te vinden. Maar het salaris is zo laag dat je 2-3 banen moet hebben om te overleven. Je ouders en schoonouders krijgen nauwelijks pensioen en als kind moet je hen steunen, dat is je plicht. Je woont in een flat van 30m2 met je ouders, je vrouw en je kinderen, zonder enige privacy. Als je ouders ziek zijn, zit je aan hun bed gekluisterd om voor de rest van hun (en jouw) leven voor hen te zorgen.
Waarom denk je alleen aan geld? Omdat je 19-urige werkdag niet genoeg is om je gezin te voeden. Want in dit land, als je geen connecties hebt, heb je op zijn minst geld nodig om die dagopvang voor je kind te kopen, om ’s avonds privé-lessen te betalen, zodat ze op een dag kunnen slagen, in plaats van 3 banen te hebben zoals jij. Omdat je weet dat als je ziek wordt, de verzekering niet veel dekt, ben jij degene die je pensioen, je ziektekostenverzekering, je werkloosheidsverzekering en je uitkeringen zelf financiert.
En die c*nards van toeristen die al 30 minuten aan het onderhandelen zijn om de prijs met 0,2€ te verlagen, vinden jou niet aardig/chalureux/vriendelijk/souriant/aangenaam (schrappen wat niet van toepassing is).
Ze zijn zo moe, weet je, van maanden in een rugzak van Cambodja naar Vietnam door Laos te hebben gereisd. Zij zouden graag willen dat u hen troost door de prijs te verlagen en, indien mogelijk, met uw kleine glimlach.
Zou je lachen? Of zou je huilen?