Ik heb het getest : Holotropisch Ademwerk – Mijn Ervaring & Mening

Blijkbaar is ademwerk (snelle ademhaling tot het punt van hyperventilatie) “trendy” aan het worden in Frankrijk. Mensen doen mee alsof het een normale meditatie of yogales is.

Hoewel het een zeer krachtige manier is om toegang te krijgen tot onze psyche en alleen gebruikt mag worden als we ons er echt klaar voor voelen.

In dit artikel ga ik je vertellen over mijn ervaring met Holotropische Ademhaling, een experiment opgezet door Dr. Stanislav Grof, dat toegang geeft tot de psyche, door een gewijzigde staat van bewustzijn te induceren. De gewijzigde staat van bewustzijn wordt meerdere malen per dag bereikt zonder dat we het hoeven te weten – als we dromen, als we dagdromen, als we net wakker zijn…

Om te beginnen, zijn er verschillende soorten ademwerk :

• Breathwork super hype op het moment: gepresenteerd als een meditatie/yoga sessie: één persoon leidt een groep van 10 tot 15 mensen, die tegelijkertijd ademen. De sessie duurt ongeveer 1 uur.
• Rebirth (of Rebirth Breathwork): een methode voor persoonlijke ontwikkeling, in de jaren zestig in de Verenigde Staten ontwikkeld door Leonard Orr. Deze methode gebruikt ademhaling om het trauma van de geboorte los te laten
• Holotropic Breathwork: dit is een geregistreerd handelsmerk. Om aan dit soort sessies deel te nemen, moet men een protocol volgen dat is opgesteld door Stanislav Grof, een Tsjechische psychiater en pionier in het onderzoek naar veranderde bewustzijnstoestanden. Om dit te doen, moet u contact opnemen met een gecertificeerde facilitator. Het duurt minstens een hele dag (je ademt ’s morgens, en helpt andere ademers ’s middags – of omgekeerd) en er zijn momenten van uitwisseling na elke ademhaling.
• En veel andere technieken die met adem te maken hebben: Transformerende Ademhaling, Tantrische Ademhaling, Respirologie, Pranayama…

Waarom holotropische ademhaling?

Ik weet niet waarom, maar ik wilde deze methode proberen vanaf het moment dat ik erover hoorde.

Als we teruggaan in de tijd, was Stanislav Grof aanvankelijk bezig met een psychedelisch onderzoeksprogramma aan het Instituut voor Psychiatrisch Onderzoek in Praag, Tsjecho-Slowakije, wat hem ertoe bracht de effecten van LSD te bestuderen. Jarenlange studies toonden het genezende en transformerende potentieel aan van buitengewone bewustzijnstoestanden die door de LSD in kwestie werden geactiveerd.

In de jaren ’60 werd LSD als drug verboden en stopte het onderzoek. Hij merkte echter dat patiënten onder LSD hyperventileerden – en ontwikkelde samen met zijn vrouw een techniek genaamd “Holotropic Breathing” om een veranderde staat van bewustzijn op te wekken – zonder het gebruik van LSD. De deelnemer heeft de controle over de hele situatie, aangezien hij beslist om te hyperventileren – of niet – en, indien hij dat wenst, de ervaring op elk moment te stoppen. Bij LSD daarentegen wordt het bewustzijn van de deelnemer na toediening gedurende verscheidene uren gewijzigd, zonder dat hij de duur daarvan kan bepalen.

U kunt meer informatie over Stanislav Grof krijgen door hier zijn interview te lezen(PDF-bestand).

Let wel: de effecten van LSD zijn niet dezelfde als die van holotropisch ademwerk, of ayahuasca. Holotropisch ademwerk kan bijvoorbeeld geen ayahuasca-sessie in het Amazonegebied vervangen, als dat is waar je naar op zoek bent. De effecten verschillen sterk van de ene methode tot de andere.

Dit soort werk kan vergelijkbaar zijn met de overgangsrituelen bij traditionele mensen, waarbij ze allemaal samen rond het vuur dansen en trommelen om uiteindelijk in een “trance” te komen. Na de zoveelste reportage op TV over sjamanen, overgangsrituelen enz. heb ik me altijd afgevraagd waarom het voor hen zo belangrijk was om in trance te gaan, wat het voor hen betekende, waarom ze er zoveel moeite voor deden – en waarom dit soort praktijken over de hele wereld wordt aangetroffen, alsof zij het woord hadden doorgegeven.

Het heeft me altijd geïntrigeerd. Sommigen leggen trance uit als een manier om dichter bij God te komen, en anderen als een manier om toegang te krijgen tot de bron van kennis. Volgens sommige antropologen is het verdwijnen van overgangsrituelen in onze moderne samenleving de oorzaak van onze kwalen. Nadat ik tijdens mijn verblijf in Australië kennis had gemaakt met de mythen van de Aboriginals (de Dreamtime), hebben deze vragen mij nooit meer losgelaten, en ik wilde een equivalent maken van een overgangsritueel om te begrijpen wat er achter dit alles schuilging.

---

In het begin, toen ik de resultaten van Dr. Grof’s onderzoek las, vertelde ik er een vriend over, die zei dat sommige mensen tijdens deze sessies toegang konden krijgen tot het collectief onbewuste, of hun geboorte konden herbeleven en dat het interessant klonk. Dus ik verwachtte hetzelfde te ervaren. Ze zei me onmiddellijk dat ik het niet moest doen, omdat ik te hoge verwachtingen had, en dat ik teleurgesteld zou worden. En dat het voor dit soort dingen beter is om zonder verwachtingen te gaan, dat je al comfortabel met jezelf moet zijn.

---

Hoe dan ook, tussen het moment dat ik hem erover vertelde en het moment dat ik me echt goed voelde over mezelf, heb ik 2 wereldtournees afgerond en verschillende boeken over persoonlijke ontwikkeling ahahahah

En als ik er eindelijk klaar voor ben, heb ik gelukkig een gecertificeerde facilitator in Montreal gevonden. Hij houdt maar om de twee maanden een sessie, en ik ben in Montreal juist wanneer hij een sessie houdt. Let op: u moet ALTIJD via gecertificeerde falicators gaan. Ze zijn overal in de wereld, de officiële lijst is hier

Dus, mijn verwachting van mijn holotropische ademsessie: NIETS. Ik vertrouw op mijn psyche. Het zal me laten zien wat het wil.

Registratie & Inleidende Sessie

Nadat ik online een afspraak heb gemaakt en betaald, ontvang ik een e-mail met een gezondheidsformulier dat ik moet invullen. Natuurlijk kun je niet meedoen als je gezondheidsproblemen hebt of lijdt aan psychologische problemen…

Voor wie voor het eerst ademt, wordt de dag voordien een – gratis – informatiesessie van 1.30 uur georganiseerd. Van de 18 mensen die aan mijn sessie deelnamen, ademden er 10 voor het eerst. De begeleider legt de sessie uit, dringt aan op de technische details (hoe te ademen, en vooral om de controle los te laten en elke emotie en ervaring te aanvaarden die bij ons opkomt).

Hij licht ons in over enkele concepten die in Grof’s werk worden benaderd, de drie vlakken van het onbewuste, inclusief het perinatale domein, die ik tijdens mijn verschillende lezingen niet had begrepen en die hij hier briljant heeft uitgelegd. Hij legt uit dat er 4 fasen zijn in een geboorte (perinatale matrices), en dat het voldoende is dat één of meer fasen niet goed verlopen om dat psychische wonden in het individu achter te laten. Bijvoorbeeld, een baby die zich ongewenst voelt, kan zich als volwassene afgewezen voelen, het gevoel hebben dat hij te veel is elke keer als hij naar een feestje gaat. Of een kind dat door een keizersnede is geboren, kan later in zijn leven minder onafhankelijk zijn en hulp van buitenaf verwachten, enz. Natuurlijk is er geen vast patroon, maar door te graven in iemands geboorteverhaal, kan men verklaringen voor zichzelf vinden, evenals gemeenschappelijke thema’s zoals de hel, het verloren paradijs… Sommige mensen kunnen tijdens een holotropische ademhalingssessie de indruk krijgen dat ze hun geboorte herbeleven, maar dit is zeldzaam.

Ik denk dat deze 1,5 uur durende inleidende sessie nodig was omdat niet alle deelnemers goed op de hoogte zijn van holotropische ademhaling. Dus vragen kunnen stellen voor de sessie, en de verwachtingen verlagen, zal meer bij de persoon brengen denk ik.

De dag

We moeten allemaal komen met:

• snack, water, lunch
• een deken
• een hoes voor de matras
• een masker voor de ogen
• oordopjes als de muziek te hard staat voor ons

De rest (matrassen, stoelen, schildermateriaal…) wordt ter plaatse geleverd.

Er zijn twee delen:

• eerste deel waar ik iemand help (ik word een oppas)
• tweede deel waar ik ademhaal (ik word een “ademer”), en de andere persoon wordt mijn “sitter” om me te helpen

Of vice versa. Omdat ik voor het eerst ademhaal, ben ik liever eerst een sitter om te zien hoe het gaat, voordat ik zelf ademhaal. De muziek is verschillend voor de twee sessies, dus ik zal geen gevoel van “déjà vu” hebben. De begeleider legde uit dat het belangrijk was om onbekende muziek te hebben, om onze ervaring niet te verstoren. En dat de muziek er vooral was om de geluiden te “maskeren” die de andere deelnemers zouden kunnen maken. In mijn geval was de muziek heel belangrijk en diende als leidraad.

Het “duo”-systeem stelt ons in staat om iemand te hebben die ons te allen tijde bijstaat en controleert (water geven, tissues, enz.)… en drie gecertificeerde begeleiders circuleren in de kamer om, indien nodig, extra te helpen.

Blijkbaar kan men ook alleen met de begeleider ademen, maar het groepseffect kan de ervaring krachtiger maken. Ik was getuige van deze groepsenergie tijdens de derwisjceremonie in Turkije.

De ochtend

We beginnen de dag met een kleine herinnering over hoe de dingen werken: hoe te ademen, hoe het lichaam te laten werken tijdens de ademhaling… we krijgen steeds weer te horen dat we een beroep moeten doen op de begeleiders als we twijfels hebben… en we eindigen met het vormen van een kleine cirkel waarin we onze gemoedstoestand van het moment delen.

Er zijn er 18 van ons in totaal, dus we vormen zelf duo’s. Ik help één persoon ’s morgens en haal adem in de namiddag. Mijn rol is hem tissues en water te geven, hem de deken te geven, hem naar het toilet te begeleiden… op verzoek, want niemand mag een persoon aanraken die ademt zonder een uitdrukkelijk verzoek. Als de reactie van de persoon indrukwekkend kan lijken (hij kan dansen, zich omdraaien…), moeten we de persoon alleen maar beschermen, zodat hij niet gewond raakt, maar dat is alles.

De muziek is erg mooi, dus ondanks de lange sessie, en de paar verzoekjes van mijn partner, verveelde ik me niet. Mensen helemaal zien ontspannen, dansen, bewegen…. gaf me echt een goed gevoel. Ik heb het gevoel dat ik in een veilige en niet-oordelende omgeving ben.

Aan het einde van de sessie, tekenen de mensen die net hebben geademd hun mandala. En iedereen neemt zijn lunch mee om een praatje te maken. Omdat ik niet in de stemming was om te praten, deed ik mijn asociale ding door van tevoren de omtrek van mijn mandala te tekenen. En ik waardeerde het dat mensen me met rust lieten in mijn hoekje in plaats van het “abnormaal” te vinden

In de namiddag

Het is mijn beurt om te ademen. Ik zet mijn spullen klaar en geef instructies aan mijn partner: laat haar niet met mijn tanden knarsen (als ik dat doe) enz.

De begeleider spreekt zachtjes tegen ons, zegt ons te ontspannen… Ik ga liggen, zet mijn oogmasker op en na 2 minuten, terwijl de muziek er nog niet is, adem ik al heel snel, en een pijn dringt midden in de borstkas tot in de buik, en mijn handen zijn gespannen… Dit gebeurt als je snel ademt en te veel zuurstof in je bloed hebt. Als ik pijn heb en me zo kwetsbaar voel, dan huil ik… hard. En tribale muziek maakt me meer aan het huilen.

Zelfs met normale ademhaling, is de pijn er nog steeds. Het is raadzaam een begeleider te roepen, die de druk kan opvoeren door een kussen op de plaats te leggen waar het pijn doet. Maar ik heb er geen zin in. De pijn in mijn buik wordt ondraaglijk, het voelt alsof er een cirkel graaft, graaft. Dus stelde ik me voor mijn chakra’s te openen en de pijn naar mijn hoofd te laten gaan, zodat het er daar uit komt… en magie, het werkt. De pijn is weg.

Ik heb vaak geprobeerd snel te ademen, maar het heeft geen effect meer, geen pijn. Elke keer was het de muziek die beelden in mijn geest bracht en me in een gewijzigde staat van bewustzijn bracht. Beelden komen in mijn hoofd en zelfs als ik mezelf andere beelden zou willen opdringen, komen ze niet. Soms is het beeld net zo echt als wanneer je naar een film kijkt. Maar meestal komt het beeld gewoon door de gedachte, op dezelfde manier als bij hypnose, of in een droom.

Aangezien de sessie 3 uur duurt, had ik tijd om veel beelden te bekijken. De eerste nemen me mee naar de Amazone, met dansende en zingende mensen om me heen. Toen kwamen de twee beste momenten die ik met Rosalie (mijn kat) en mijn hond heb doorgebracht. Ik heb deze momenten zo vaak herbeleefd als ik wilde, terwijl ik diep van binnen alle liefde voelde die zij mij brachten. Overweldigd door deze golven van liefde, huilde ik opnieuw… zo ontroerd en dankbaar. Ik wilde aan mijn familie denken, maar zoals ik je al zei, je kunt je psyche geen dingen opdringen, mijn psyche weigerde gewoon om me beelden van hen te sturen.

Toen werd ik naar verschillende plaatsen gebracht. Ik was als een drone, scènes observerend achter een vogel, achter een persoon… zoals in een National Geographic documentaire 🙂 de beelden zijn grandioos, sommige spreken me aan omdat ik op deze plaatsen ben geweest, andere komen uit het niets en ik weet niet zeker of ik ze in foto’s of in een boek heb gezien. Ik werd meegenomen naar het Oude Egypte, het Oude Rome, de tuinen van Babylon, Iguazu, Isla del Sol, Amazonia… en dan naar plaatsen waar ik nog niet geweest ben: het blauwe gat op de Bahama’s, in een cenote badend in het licht waarschijnlijk in Mexico, in de Dendera tempel in Egypte, op de top van de Grote Piramide (bedekt met goud), in twee – onbekende – kamers misschien in Griekenland..

Elke keer voel ik veel vreugde, dankbaarheid en ook ontroering om zulke mooie, ongelooflijke dingen te zien. Normaal ben ik altijd bang voor de diepte van de oceaan, maar tijdens deze sessie was ik vaak in heel diep water, zwemmend met dolfijnen, walvissen, haaien of op de bodem van een cenote en ik was helemaal niet bang. En toen was ik in de ruimte, de Aarde aanschouwend van boven, overgoten met een ongelooflijke energie, toen geprojecteerd tussen de planeten en sterren…

Uiteindelijk herbeleefde ik een groot aantal (echte) momenten waarop iemand aardig tegen me was/iets aardigs tegen me zei. En ik bevond mij in de schoenen van deze mensen, het was MIJ die vriendelijk was, en aardige dingen tegen mij zei, van de andere kant. Ik voelde dat het HET moment van openbaring was, dat ik aandacht moest besteden aan deze beelden – maar ik probeerde ze op dat moment niet echt te analyseren – omdat de methode is om je ervaringen te beleven, aandacht te besteden aan je gevoelens, en later te interpreteren.

Tussen elke reeks beelden door, word ik erg moe en moet ik wat rusten. Ik heb meestal beelden tijdens een liedje, dan breng ik een 1/2 liedje door met rusten, dan zie ik weer andere dingen… Ik zeg liedje omdat het mijn enige tijdsmarkering is. Aan het eind was ik erg moe en probeerde ik te slapen, maar dat lukte niet, dus beëindigde ik de ervaring door mijn masker af te zetten. Niet wetende dat de muziek 5 minuten later toch zou stoppen. Als je ademt, gaan de 3 uur veel sneller voorbij dan wanneer je iemand bijstaat.

Ik weet niet hoe ik was tijdens de sessie, ik weet wel dat ik veel gehuild heb – uit dankbaarheid – maar ook veel gedanst, terwijl ik lag. Het moet indrukwekkend geweest zijn om te zien, vooral voor mijn partner, die dacht dat ik veel pijn had, terwijl dat niet zo was. Tijdens de sessie hoorde ik ook andere deelnemers schreeuwen, lachen, huilen… maar dat hoort bij de ervaring, en het stoorde me helemaal niet.

Einde van de zitting

We eindigen de sessie door een paar woorden en gevoelens met mijn partner te delen. De begeleiders gaan langs ieder van ons en vragen of het goed met ons gaat. En dan gaan we in een kring zitten en delen onze ervaringen één voor één, soms gedetailleerd, soms niet… Over het algemeen was iedereen blij met hun sessie, ook al hebben velen moeite met het interpreteren van de beelden die ze hebben gekregen. Ik zal er niet in detail over praten, omdat ik alleen mijn eigen ervaring kan vertellen, maar op geen enkele manier de ervaringen van anderen kan onthullen.

De volgende dag ontvangen we allemaal een e-mail met praktische instructies (bv. geen superbelangrijke beslissingen nemen in de komende 2 weken, rusten…) en de namen van de liedjes voor beide sessies.

Conclusie

Ik voel veel dankbaarheid, voor alles, na deze sessie. Ik denk dat alles wat ik zag alleen maar bevestigde wat ik al wist en voelde (ik heb het er hier en hier over gehad). Maar omdat ik de laatste weken weinig energie heb vanwege mijn gebit, voelde het goed om eraan herinnerd te worden.

Ik denk dat als het mogelijk is, het goed zou zijn voor iedereen om het tenminste één keer in zijn leven te doen. Zelfs niets zien, niets ervaren tijdens de sessie (het gebeurt) kan leiden tot reflectie over iemands relatie tot zelfbeheersing en loslaten. De meeste mensen voelen sereniteit, dankbaarheid achteraf. Is dat niet wat we allemaal willen? Tevreden zijn met wat we hebben en in het heden leven?

Sommigen zullen besluiten om een of meer andere sessies te doen. Voor mij, die alleen maar een nieuwe ervaring wilde ontdekken en mijn nieuwsgierigheid wilde beantwoorden “wat gebeurt er tijdens een overgangsritueel?”, ben ik niet van plan deze ervaring te hernieuwen, ook al was ze voor mij heel mooi.

Praktische info: er zijn gecertificeerde facilitators over de hele wereld, de officiële lijst is hier Mijn holotropische ademhalingssessie kostte me 120$CA.