Spaans leren in Granada (Nicaragua)

Sinds mijn week Spaans leren in Sucre, Bolivia 2 jaar geleden, heb ik geen Spaanse lessen meer gevolgd. Alleen lessen via apps die ik hier genoemd heb

Als gevolg daarvan, is vooruitgang aan mij. Met mijn activiteiten als digitale nomade (om in mijn levensonderhoud te voorzien), is Spaans… hoe zal ik het zeggen, mijn n-de prioriteit. Ik besefte dat ik veel woordenschat verloren had en dat mijn mondeling begrip catastrofaal was, ondanks ons verblijf, na de 1e wereldreis, in Sevilla en in Colombia. Ik vroeg naar Spaanse cursussen in Colombia en de prijzen waren zeer ontmoedigend (12$/uur – privécursus).

Maar in Granada (Nicaragua), waar we nu zijn, behoren de tarieven tot de goedkoopste in Latijns-Amerika, namelijk 6$/h (privé-lessen), net als in Sucre (Bolivia), dus schreef ik me in, ondanks ons vrij korte verblijf en mijn drukke agenda.

Spaanse Dale talenschool

Er zijn verschillende scholen in Granada, maar ik gaf de voorkeur aan de Spaanse Dale Taalschool vanwege de omgeving: de lessen vinden plaats in het Chocolate Mansion. En omdat ik er student ben, krijg ik 10% korting op alles (massage, zwembad, koffie…) 😀

Er is geen klaslokaal als zodanig, ik zit in de grote gang, naast een kleine groene tuin, maar het is beter zo – want er is een beetje wind (+ de ventilator) en de tuin is erg mooi. Het enige nadeel zijn de muggen, maar als ze te hevig zijn, geeft de lerares me zelf een anti-muggenmiddel ahahha

Zoals overal in Latijns-Amerika bieden ze graag 4 uur les per dag aan (tot 6 uur/dag als de student heel erg gemotiveerd is) en verkopen ze vaak pakketten van 20 uur – wat overeenkomt met 5 dagen les. Je kunt natuurlijk 2 tot 3 uur les per dag volgen – maar dat gaat misschien te snel voorbij.

En de meeste scholen bieden prijzen aan voor “alleen cursus” of “totale onderdompeling”, d.w.z. je verblijft in een gastgezin – meestal met iemand die alleen Spaans spreekt, volpension (of niet).

• 

• 

De “totale onderdompeling” aanbieding op de Spaanse Dale Taalschool is erg interessant, want voor slechts 100$ meer per week, krijg je een prive kamer en volpension. Dit is een goede deal, vooral omdat Granada vol zit met te dure restaurants.

Aangezien JB geen lessen volgt en mijn lessen her en der verspreid zijn, is het voor ons gemakkelijker om slechts 20 lesuren voor mij te betalen; en ergens anders te verblijven (voor 10€/dag een dubbele kamer). Mijn 5 lesdagen zijn verdeeld over 2 weken, zodat ik in de tussentijd kan werken en de omgeving van Granada kan bezoeken.

Nicaraguaans Spaans

Gewend als ik ben aan het Colombiaanse accent, was ik de eerste dagen in Nicaragua een beetje verbaasd omdat ze een derde octaaf hoger spreken dan Colombianen en sommige s niet worden uitgesproken (de s aan het eind: bv. más o menos wordt ma o meno). En ze lijken minder goed te articuleren dan Colombianen. Omdat ze minder gewend zijn toeristen te zien, doen ze minder hun best.

Maar gelukkig is mijn leraar welbespraakt, spreekt hij langzaam en spreekt hij alle letters goed uit. Het geeft tenminste een indruk van vooruitgang – want zij is een van de weinige Nicaraguanen die ik versta ahahah

Tijdens de 4 lesuren wisselen we af tussen werkwoordvervoeging (tegenwoordige, verleden, toekomende, onvoltooide) en discussie (het al dan niet gebruiken van de nieuw geleerde werkwoorden). Het is vooral de gelegenheid voor mij om te wennen aan de Spaanse klanken, en om hem alle vragen te stellen die ik wil over Nicaragua.

Waar hebben we het over in de klas?

Mijn leraar woont op het platteland en het lijkt wel een paradijsje. Buiten de lessen Spaans kweekt zij twee soorten kippen: de artisanale pollo (zeer kleine, die op de markt ongekoeld, reeds gedood, wordt verkocht) en de pollo indio (boerderijkip, die levend wordt verkocht). Bij de slager vind je meestal industriële kip, bevroren, en het is helemaal niet goed.

Ik ben een absolute fan van scharrelkippen (Vietnamese kip is de beste ter wereld en ik ben al lang niet meer in Vietnam geweest), dus stelde ik haar een heleboel vragen over het fokken, het voedsel dat de kippen krijgen enz. Ze vertelde me dat ze nieuwe scharrelkippen fokt aan het begin van het jaar omdat ze na een jaar groot genoeg zijn om in december verkocht te worden. Zij vertelde mij dat zij aan het begin van het jaar nieuwe boerderijkippen fokt, omdat die na een jaar groot genoeg zijn om in december te worden verkocht. Op die manier krijgt zij een betere prijs en kan zij tenminste al het voedsel dat zij hen geeft rendabel maken (zij eten beter dan ik denk ik).

Dit is HET gerecht dat je moet hebben voor Kerstmis in Nicaragua. Dit soort kip wordt altijd levend verkocht, dus is ze vers. En in Nicaragua weet iedereen, maar dan ook echt iedereen, hoe je een kip moet doden en plukken (ik verzeker u dat ik het hem verschillende keren gevraagd heb uit angst het niet goed begrepen te hebben).

Voor mijn verbaasde blik vertelt zij mij dat de Nicaraguanen van alles weten en vooral die in de streek van Masaya prachtig handwerk maken, met hout werken om te mooie tafels te maken en zeer ingewikkelde hangmatten die niet te duur zijn.

Op het platteland stroomt het leidingwater maar 2 of 3 keer per maand. Het is daarom uitgerust met een groot gesloten bassin dat het mogelijk maakt water op te vangen voor de hele maand. De douche wordt uiteraard genomen met een emmer (geen druk om echt te douchen) en elektriciteit is duur. Onder een bepaalde drempel betaalt zij een economisch tarief, maar als zij deze drempel overschrijdt, worden de tarieven verdubbeld. In Nicaragua is iedereen dus heel voorzichtig met het besparen van elektriciteit en doet alleen het licht aan als het echt nodig is. In Granada is elektriciteit nog duurder dan op het platteland. Daarom geven veel hotels ons twee prijzen: een zeer goedkope prijs als we tevreden zijn met een ventilator in de kamer; en een dubbele prijs als we de airconditioning willen gebruiken.

Er zijn projecten om regenwater op te vangen – omdat sommige gezinnen te arm zijn om een vijver te bouwen. Maar regenwater is een broedplaats voor algen en muggen – daarom helpen sommige projecten de infrastructuur aan te leggen om het regenwater voor hen te filteren.

Vroeger, in de jaren ’80, was er een trein die de grote steden en de kleine dorpen aandeed. Maar het werkte niet meer vanwege de burgeroorlog en het Amerikaanse embargo. De rails zijn gestolen en om in de kleine dorpjes te komen, moet je nu 2 bussen nemen. Om naar school te gaan in Granada, moet mijn leraar 2 bussen nemen, wat elke dag 4 uur heen en terug is. Als we de 8 uur les die ze aan de studenten moet geven erbij optellen, is het een erg lange dag.

Zijn zoon heeft een kleine beurs gekregen om naar een computerschool te gaan, maar in ruil daarvoor moet hij om 4.30 uur opstaan om de schoolbus te halen naar de lessen – die om 7.00 uur beginnen. Op zaterdag moet hij ook nog vrijwilligerswerk doen in een hotel, dus hij krijgt nauwelijks rust. Zijn andere kinderen gaan naar een school in de buurt en helpen, zoals alle Nicaraguaanse kinderen, veel in huis, of het nu gaat om schoonmaken, koken of tuinieren. Ze vertelt me dat er hier geen “prinsen” of “prinsessen” zijn, iedereen werkt. Anderzijds is het de gewoonte dat de ouders elk kind een stuk land als erfenis geven – en met de vele kinderen die elk gezin heeft, is dit geen gemakkelijke taak.

Het schijnt dat Nicaraguaanse vrouwen op zeer jonge leeftijd moeder worden: 16-17 jaar en velen zijn alleenstaande moeders, of leven samen met hun vriendjes zonder getrouwd te zijn. Het huwelijk is niet langer een erg populaire optie. En mannen lijken vrij te zijn, overspel komt vaak voor. Vriendschap tussen mannen en vrouwen lijkt niet te bestaan, dus alleenstaande buitenlanders die hier komen en bevriend raken met Nicaraguanen worden niet goed gezien door hun vriendinnen, zij zijn vaak jaloers en begrijpen deze notie van platonische vriendschap niet.

Er zijn twee munteenheden in Nicaragua: de cordoba en de Amerikaanse dollar. Er worden veel dingen ingevoerd en de cordoba schommelt zo sterk dat men liever in dollars wisselt. In toeristenrestaurants worden de prijzen vaak aangegeven in dollars en omgerekend in cordobas met de dagkoers. Voor de banken, op straat, staan altijd mannen, super slecht gekleed, maar met bundels cordobas en dollars in hun handen – het is hun versie van een wisselkantoor. Mijn leraar heeft me verteld dat dit soort “wisselkantoren” erg veilig zijn, bovendien hebben we ook veel plaatselijke bewoners op deze manier geld zien wisselen.

Mijn mening

Ik hou van de ontspannen sfeer van de lessen. Het is erg vermoeiend om tegelijkertijd te werken en Spaans te leren, maar als ik daar eenmaal ben, krijg ik mijn energie terug en heb ik het naar mijn zin, ik leer dingen en ik heb meer het gevoel dat ik met iemand praat dan in de klas.

Ik heb duidelijk niet veel tijd voor huiswerk, daarom geeft mijn leraar me er ook geen. Omdat de lessen ’s middags zijn, geef ik mezelf ’s morgens 2 à 3 uur om te herhalen wat we in de vorige les geleerd hebben en probeer ik alles uit het hoofd te leren. Maar het is vrij moeilijk. In 3 lessen moest ik meer dan 280 onregelmatige werkwoorden leren vervoegen, en ik ken 2/3 ervan niet.

Wat ik echt leuk vind is dat ze me geen fouten laat maken. Zelfs als ik om de 3 seconden gecorrigeerd moet worden, aarzelt ze niet. Ze verstaat een klein beetje Engels, maar gebruikt het alleen om de betekenis van een woord uit te leggen – wat ik zelfs met de uitleg in het Spaans niet kan begrijpen.

Het motiveert me om lessen te blijven volgen, tenminste in Leon, Nicaragua. Als de kosten in El Salvador te hoog zijn, zal ik proberen online cursussen te volgen (mijn school biedt die ook aan).

In ieder geval raad ik je sterk aan om te kiezen voor de Spaanse cursussen ter plaatse, omdat je dan niet alleen kunt leren, maar ook alle vragen kunt stellen die je wilt aan de plaatselijke bevolking. Als u kunt, zou een cursus voor twee met totale onderdompeling ideaal zijn.